ΗΕΛΤΙΟΣ-ΜΥΛΟΠΕΤΡΕΣ

Η σκέψη στα όριά της, στα όρια του κόσμου

διάφανη και δομημένη

Με την αλήθεια, τη δόξα,  τη Δίκη

Στη θέση τους.

Μα εσύ λείπεις.

Και το τίποτα ζω
και ο χρόνος μου λύπη που κόλλησε

Μες τις μυλόπετρες.

Στείλε το φως του ήλιου

Να τις γυρίσει ανάποδα

Μήπως με λευτερώσεις.

5-6-2017.

Ο Χρόνης Μίσσιος διαβάζει Χρόνη Μίσσιο

Sto perigiali to krifo - Όλοι μαζί (All together)

ΗΕΛΤΙΟΣ-ΓΛΩΣΣΑ

Γλώσσα πολύσημη.

 Οι λέξεις αμφίβολες

Αλλά ωστόσο διανοικτικές του ορίζοντα

Μέσα στον οποίο χωρίς να το καταλάβεις

Επιλέγεις λεύτερα θαρρείς

Όψη και προσανατολισμό.

3-6-2017

ΣΩΚΡΑΤΗΣ ΜΑΛΑΜΑΣ-ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΕΣ ΤΗΝ ΠΛΑΤΕΙΑ

ΗΕΛΤΙΟΣ-ΣΩΚΡΑΤΗΣ

Πώς γίναμε έτσι ;

Πώς αλλάξαμε τόσο;

Πώς τόσος θάνατος μας έγινε συνήθεια;

Σωκράτη πούειδες  καλύτερο

το κώνειο να πάρεις
και το μαχαίρι σούκλεψαν
και κόβουν τις ζωές μας!

27-5-2017

Νυχτερινά Αγάλματα - Κουρδάκη, Λέκκας, Λιούγκος, Κατσαγιώργη

ΗΕΛΤΙΟΣ- ΑΜΦΙΒΟΛΑ ΚΑΙ ΤΡΑΓΙΚΑ

Αμφίβολα

Και τραγικά ειν’ όλα

Όπως το θύμα ή ο Θεός,

Αν δε δεχτείς το θαύμα:

Τον έρωτα της ζωής και τον αγώνα

για ενα παράθυρο  στον ήλιο

για μια γλάστρα βασιλικό και στην αυλή τριανταφυλλιές

όπου συζητούν οι πιο μεγάλοι

και  παίζουν τα παιδιά.

24-5-2017

ΗΕΛΤΙΟΣ- ΔΩΣ' ΜΟΥ

Δωσ’ μου λίγο απ’  τον καημό και τη θλίψη σου

Το δρόμο να βρω που έχασα

Μες  τα τετράγωνα των υπολογισμών και εγωπαθών λογισμών μου

Το χέρι μου με δύναμη να γεμίσω

Και τέχνη μουσική

Την πόρτα της νέας ζωής που κοιλοπονά

Μαζί σου να ανοίξω.  

23-5-2017

ΗΕΛΤΙΟΣ- ΤΙ ΤΑ ΘΕΣ

Τι τα θες.

Αν ο κόσμο τούτο δεν αλλάξουμε αδελφέ

Δε θα σε βρω ποτέ.

Θα ανεμοσκορπίζονται οι ψυχές

Άθυρμα στη φρούδα αχλύ του παραλόγου

Άλλες εδώ κι άλλες εκεί  

Οξείες γράφοντας επικλινείς καμπύλες
Ασύμβατες

Εύξεινων πόντων του πόνου,

Μέχρις ώτου τ’ άφαντα άστρα επί της γης το χέρι
το πονεμένο λευτερώσει

Και πάρουν τα όνειρα εκδικηση

Των κεκοιμημένων

ζωής και θανάτου.

22-5-2017.

Ηλίας Ανδριόπουλος - ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΣΗΜΑΤΑ - Νικόλας Μητσοβολέας

Άστρο του πρωινού - Νίκος Παπάζογλου

Νίκος Καρούζος, «Αρνησίκακος»

“Θα πεθάνω ζητώντας έναν ήλιο/ στα μεγάλα χρονικά μυστήρια

κομματιάζοντας τη νύχτα μ’ ένα σμήνος από γαλαξίες

αιωρούμενος δίχως τη μητρυιά μας/ την αλύγιστη Βαρύτητα

δίχως δάκρυα που μας επιβάλλει η Ελλάδα

τουτ’ η χώρα που παιδεύει τα δροσερά ελληνόπουλα

κι ανεμίζει αμέτρητους γραικύλους”.

Οι ποιητές για τον Καραϊσκάκη Πηγή : Andro.gr

http://www.andro.gr/empneusi/georgios-karaiskakis/

Το τραγούδι της βροχής

Πάμπλο Νερούδα, Ένα Τραγούδι Χωρίς Ελπίδα

Ανδρέας Α. Αρτέμης | «Το Ένδον της Μνήμης»

ΗΕΛΤΙΟΣ-ΠΡΟΣΩΠΟ

Νάναι άραγε  το  πρόσωπό σου

που φέγγουν μεσάνυχτα τα κρίνα;

Νάναι άραγε  το  πρόσωπό σου

Που ροδίζει η   αυγή;

Αδύνατο να ξεχωρίσω.

Στου ναυαγίου το βυθό

Γέρνω γυμνό κατάρτι

Της πίκρας κατακάθι

Στην κούπα του καφέ.

12-5-2017

το τριζόνι

Ο Λύκος της Στέπας του Έρμαν Έσσε

Το βλέμμα ήταν περισσότερο θλιμμένο παρά ειρωνικό.

Ηταν αβυσσαλέο και απελπιστικά λυπημένο.

Το περιεχόμενο του ήταν κατα κάποιο τρόπο μία ήρεμη και σίγουρη απελπισία που είχε αποκτήσει μία συνηθισμένη μορφή.

Με την απελπισμένη λάμψη του φώτιζε όχι μόνο το πρόσωπο του ματαιόδοξου ομιλητή ούτε ειρωνευόταν και καταδίκαζε μόνο την κατάσταση της στιγμής, την προσδοκία και την διάθεση του κοινού, τον κάπως προκλητικό τίτλο της ομιλίας, αλλά και το βλέμμα εκείνο του Λύκου της Στέπας διαπερνούσε ολόκληρη την εποχή μας, όλα τα περίεργα και φανταχτερά καμώματα μας, όλες τις προσπάθειες, ολόκληρη την ματαιοδοξία, ολόκληρο το επιφανειακο παιχνίδι μια φαντασμένης και ρηχής πραγματικότητας.

Και δυστυχώς, το βλέμμα εκείνο προχωρούσε πιο βαθιά, πήγαινε πιο μακριά και οχι μόνο στα ελαττώματα και τον απελπισμό του καιρού μας, της πνευματικότητας και του πολιτισμού μας.

Πήγαινε ως το βάθος της καρδιάς ολόκληρης της ανθρωπότητας, μιλούσε πειστικά και φανέρωνε σε μία μόνη στιγμή ολοκληρη την αμφιβολία ενός στοχαστή ισως ενός ειδικού γνώστη της αξιοπρέπειας και του νοήματος της ανθρώπινης ζωής γενικά.

Το βλεμμα του έλεγε: Κοίταξε τι πίθηκοι είμαστε ! Κοίταξε τι ειναι ο άνθρωπος ! Ετσι η δόξα, η εξυπνάδα, τα προτερήματα του πνεύματος, όλοι οι δρόμοι προς την ανύψωση, μεγαλεία και ανθρώπινος χρόνος γινόταν ένα παιχνίδι πιθήκων!

Στο διάστημα εκείνο διαρκώς σκεφτόμουν πως η αρρώστια του δεν προερχόταν από κανένα φυσικό ελάττωμα, αλλά αντίθετα από τον πλούσιο και προικισμένο εσωτερικό του κόσμο που δεν εναρμονιζόταν προς το εξωτερικό περιβάλλον.

Κατάλαβα πως ήταν μία μεγαλοφυία του πάθους. Είχε σύμφωνα με μερικές σοφές παρατηρήσεις του Νίτσε, μέσα του μία μεγαλοφυή, απεριόριστη και φοβερή ικανότητα για τον πόνο.

Συνάμα συνειδητοποίησα πως η βάση της απαισιοδοξίας του δεν ήταν η περιφρονητική στάση του προς τον κόσμο, αλλά η αυτοπεριφρόνηση. Γιατί ενώ μιλούσε αμείλιχτα και επιθετικά για θεσμούς και πρόσωπα, πάντοτε τα πρώτα βέλη τα έριχνε εναντίον του εαυτού του. Μισούσε και αρνιόταν πρώτο τον εαυτό του.

Ολόκληρη λοιπόν η μεγαλοφυία της φαντασίας του και η δύναμη του στοχασμού του επί χρόνια κατευθύνονταν εναντίον του εαυτού του, εναντίον μιας αθώας και ευγενικής ύπαρξης. Έτσι θα μπορούσαμε να πούμε, πως ολοένα και γινόταν σε μεγαλύτερο βαθμό χριστιανός και μάρτυρας, γιατί κάθε οξύτητα, κάθε κριτική, κάθε μοχθηρία καθε μίσος, για το οποίο ήταν ικανός και όλα αυτά, προπαντός άλλου και καταρχήν, τα φόρτωνε στον εαυτό του.

Το αγαπάτε αλλήλους είχε τόσο πολύ ενσφηνωθεί μέσα του, όσο και η δύναμη της αυτοπεριφρόνησης.

Ο Λύκος της Στέπας του Έρμαν Έσσε

(δανεισμένο απόσπασμα)