Στο ποτάμι- Ποίημα: Wilhelm Müller, Μουσική: Δημήτρης Παπαδημητρίου

Μουσική: Δημήτρης Παπαδημητρίου Ποίημα: Wilhelm Müller Μετάφραση/Ποιητική: Διονύσης Καψάλης Ερμηνεία: Γιώργος Φλωράκης

Εσύ που πριν κυλούσες

ποτάμι γάργαρο

Πόσο φρικτά σωπαίνεις

τώρα που φεύγω εγώ

Σκληρός και παγωμένος

φλοιός σε σκέπασε

Ασάλευτο και κρύο

στην άμμο κείτεσαι

Στον πάγο σου επάνω

με πέτρα κοφτερή

χαράζω τ’ όνομά της

μέρα κι ώρα μαζί

Τη μέρα που την είδα

τη μέρα πού ‘φυγα

μα κι ένα δαχτυλίδι

σπασμένο ολόγυρα

Εσύ που πριν κυλούσες

ποτάμι γάργαρο

Πόσο φρικτά σωπαίνεις

τώρα που φεύγω εγώ

Δε βλέπεις τη δική σου

καρδιά μου εικόνα εδώ

Ακούς πως από κάτω

πλαντάζει το νερό;

HAUSER - Albinoni Adagio

Το μωρό της Μαρίας

Ο. Ελύτης-«Ο ΚΗΠΟΣ ΜΕ ΤΙΣ ΑΥΤΑΠΑΤΕΣ» 1995 Ύψιλον/βιβλία.

«Ο ΚΗΠΟΣ ΜΕ ΤΙΣ ΑΥΤΑΠΑΤΕΣ» 1995

Αποσπάσματα..

"Το αντίθετο που κυριαρχεί στην ζωή μας , μη μπορώντας να ελέγξουμε τα γεγονότα που έτσι κι αλλοιώς θα γίνουν όπως κι αν τα αντιμετωπισουμε, είτε αποδέχοντας τα απλώς είτε αφήνοντας τα να μας επηρεάζουν: «ανέκαθεν στον κόσμο αυτό βασιλεύει μια κάποια όπως θα λέγαμε άνισος ισομετρία».

Ο τόσο μα τόσο περίπλοκος – πολύπλοκος άνθρωπος που δεν είναι παρά ένα απλό σπίρτο με στιγμιαία λάμψη που αν την είδες, είδες. Τιμή σε όλα τα ασήμαντα – σημαντικότατα για τον κάθε ένα ξεχωριστά που τα φυλάει στην καρδιά του για τον λόγο που αυτός ξέρει.

«Στο απλώς κυανό για το απείρως παρόμοιο» . Το απόλυτο γαλήνιο γαλάζιο . Η ζωή : χιλιάδες κομμάτια διαφορετικά του ενός και του αυτού κατ΄ουσίαν κομματιού . «Τι είναι λοιπόν αυτό που μας κάνει να παίζουμε διαφορετικό ρόλο σε κάθε πράξη ενός και του αυτού έργου; Γιατί εννοούμε να δοκιμαζόμαστε πάλι και πάλι;» Όλα αλλάζουν συνεχώς παραμένοντας τα ίδια, «Κι ας μην είχαν οι φουτουριστές του 1920 αντιληφθεί ότι τροχάδην φεύγουν τα πάντα στην ίδια θέση όπως τ΄αστρα.»

«Αχ αγάπη, πως καταφέρνεις ν΄αποχωρίζεσαι απ΄το στοιχείο του έρωτα! Πως τ΄αφήνεις να φτάνει σε μιαν ύστατη έκρηξη και να εξαντλείται , τη στιγμή που εσύ ατάραχη συντηρείσαι και ανεβαίνεις όπως το λάδι πάνω απ΄το νερό, για να κρατήσεις αναμμένη την φλόγα μιας ατελεύτητης ημέρας.» Το τέλειο βρίσκεται στα τιποτένια . Η μάνα νεοσσών που αποκομίζει μέρα-νύχτα σποριά , πέτρες , άχυρα, πούπουλα για το χτίσιμο φωλιάς για τα παιδιά της .

« Όποιος δεν ξυπνήσει τ΄αλλο πρωί να βρεί μια φωλιά στο γείσο της ταράτσας του και να σαστίσει απ΄αυτό το στιγμιαίο μήνυμα ζωής και μαγικής μαστοριάς δεν θα μπορέσει ποτέ να καταλάβει πως με το ίδιο τιποτένιο υλικό, αποκόμματα εικονογραφημένων περιοδικών , κάποτε και βιβλίων μπορεί να φτάσει κανείς , με μιαν ανάλογη μαγική μαστοριά στην τεχνική της συνεικόνας»

Στιγμές ελευθερίας ανεξέλεγκτης , ίσως στιγμιαίας μα εντελώς αποκλειστικά δικής σου . Η ύπαρξη της ανυπαρκτης δικής σου πραγματικότητας που δεν μπορείς να την εξωτερικεύσης που αν και υπάρχει χάνεται. «Υπήρξαν μερικές περιόδοι που τις χαρήκαμε όπως ο τρελός την ελευθερία του ………………..κομμάτια θάλασσας όπως κανείς ποτέ δεν τα΄δε ιππάρια κυματοειδή , αυλακιές αφρού περιούσιου . Μιλώ για κάτι που είναι και όχι. Κείνο το καίριο κι ένα που το βρίσκεις σε μια πρώτη σελίδα κοριτσιού κι ώσπου να το΄ξηγήσεις χάνεται.»

«Εχουμε τόσο πολύ τριφτεί πάνω στην κοινωνία και το κοινωνικό ψεύδος που και η πιο σημαντική αλήθεια ευθέως διατυπωμένη μοιάζει παραδοξολογία»

«Στη διάρκεια ενός σιγαρέτου που είναι η ζωή μας και όπου χαιρόμαστε και αυτοκαταστρεφόμαστε όπως αλλωστε και στους έρωτες , τις απόπειρες δημιουργίας και οπουδήποτε αλλού το μόνο φωτάκι που δεν σβήνει ακόμη κι αν ο χρόνος μας το πατά χάμω είναι το κάλλος .

Η απειροελάχιστη στιγμή όπου γευτήκαμε το κάλλος και την ενσωματώσαμε μια για πάντα μες στην ιδιωτική μας αιωνιότητα»

Κάποτε το μήνυμα της τέχνης αργεί να φτάσει μη μπορώντας να περάσει. «Παρά ένα ψηφίο η λέξη σου διαφεύγει ‘ χρειάζεται τάξη» τάξη όμως δεν είναι η απλή τοποθέτηση αλλά η απομίμηση σε μια αλλη κλίμακα της ίδιας της ύλης οπου ενα διάφανο κρύσταλλο ή ένα έργο τέχνης κάνει το ίδιο , έχουν την ίδια (σχεδόν αισθητική «και τάξη δεν σημαίνει να βάζεις απλώς στη σειρά δώδεκα ποτήρια΄. Σημαίνει , σε μιαν άλλη κλίμακα , να απομιμείσαι την συναρμογή των μορίων της ύλης ως το σημείο να επιτυγχάνεις μπροστά σου ένα διάφανο κρύσταλλο ή ένα έργο τέχνης , που κάνει το ίδιο»"

“Όπου ανθεί ο μέσος όρος παύω να υπάρχω. Μου είναι αδύνατον να ευδοκιμήσω μέσα στην μάζα της εκάστοτε πλειοψηφίας. Οι ωραίες μειοψηφίες είναι το κάτι άλλο.

Ή τις κάνω σμαράγδι να φωτίζουν την νύχτα μου, ή τις τρώω με σοκολάτα και σαντιγύ. Γι΄ αυτό και καμιά ολιγαρχία που εκτιμώ δεν έρχεται στα πράγματα. Όμως γι΄ αυτό ακριβώς την επιλέγω.

Για να μην έρχομαι ποτέ στα πράγματα”.

Σαν ξένος- Μουσική: Δημήτρης Παπαδημητρίου, Ποίημα: Wilhelm Müller

Μουσική: Δημήτρης Παπαδημητρίου, Ποίημα: Wilhelm Müller Μετάφραση/Ποιητική: Διονύσης Καψάλης, Ερμηνεία: Γιώργος Φλωράκης

Σαν ξένος ήρθα ως εδώ σαν ξένος φεύγω πάλι. Ο Μάης φρόντισε να δω λουλούδια στ’ ανθογυάλι. Σαν ξένος ήρθα ως εδώ σαν ξένος φεύγω πάλι. Για αγάπη η κόρη μίλησε η μάνα για στεφάνι, ο κόσμος τώρα ερήμωσε με σάβανο το χιόνι. Δε διάλεξα τον χρόνο που φεύγω ήταν γραφτό, στον σκοτεινό μου δρόμο μόνος να πορευτώ. Τον ίσκιο μου έχω συντροφιά που ρίχνει το φεγγάρι. Στη χιονισμένη ερημιά του ελαφιού το χνάρι. Δε διάλεξα τον χρόνο που φεύγω. Νύχτα παντού και σιγαλιά κι είναι κλειστές για μένα, οι πόρτες έξω τα σκυλιά γαυγίζουν λυσσασμένα. Σαν ξένος ήρθα ως εδώ σαν ξένος φεύγω πάλι. Καλή σου νύχτα, να γυρνά η αγάπη αγαπάει. Έτσι ο Θεός την κυβερνά, φεύγει και σ΄άλλον πάει. Δε σου χαλώ τα όνειρα του ύπνου τη γαλήνη Σιγά - σιγά και τρυφερά πίσω μου η πόρτα κλείνει. Μιας καληνύχτας τον στερνό χαιρετισμό θ΄αφήσω, να δεις ότι δε σε ξεχνώ κι ας μη γυρίζω πίσω. Δε διάλεξα τον χρόνο που φεύγω.

Σπύρος Ποταμίτης- 5 ΙΑΝΟΥΑΡΊΟΥ

 5 Ιανουαρίου στις 8:32 μ.μ.

Καλό σας βράδυ...

Εγώ θα σε λέω έρωτα

στο στήμονα θα σ΄ αγκαλιάζω

θα ριγώ στην κραυγή σου

και θα ονειρεύομαι μυστικά

την ώρα που μανιάζει η θύμηση.

Θα σε λέω αγάπη, αγάπη μου,

όπως το πουλί τον ουρανό

όταν ανοίγει τις φτερούγες του.

Θα σε λέω ζωή, ζωή μου,

όπως ο χαρταετός τον άνεμο.

Θα σε λέω ευτυχία ό,τι κι αν είσαι!

ΙΝΔΙΚΤΟΣ

Η όπερα «Ορφέας» του Κλαούντιο Μοντεβέρντι, (Ιταλικά: Orfeo, Claudio Mon...

Αλέξανδρος Βαναργιώτης 25-1-2021

 Αλέξανδρος Βαναργιώτης

Όταν μιλώ για ισότητα,

σκέφτομαι το χώμα

που δέχεται επάνω του τα παπούτσια

των πλούσιων και των φτωχών

εξίσου

και στο τέλος μας αγκαλιάζει όλους

χωρίς διάκριση.

Όταν λέω «δημοκρατία»

σκέφτομαι τα λουλούδια

που βρίσκει το καθένα τη θέση του

και ζωγραφίζουν τους ομορφότερους

πίνακες στη γκαλερί της φύσης

την άνοιξη.

Όταν συζητώ για ελευθερία,

ο νους μου πάει

στα μονοπάτια των βουνών

που διακλαδίζονται

χωρίς ποτέ να σου πουν

ποιο πρέπει να διαλέξεις.

Όλα τους άλλωστε οδηγούν κάπου,

πότε σε ένα ξέφωτο,

πότε σε μία βρύση

ή σε μια κορυφή.

Όταν αναφέρομαι στον διάλογο,

έχω υπόψιν μου τα δέντρα.

Μιλούν χαμηλόφωνα,

σχεδόν ψιθυριστά

για αιώνιες αλήθειες

και περιμένουν υπομονετικά

μέρες, μήνες χρόνια

τη δική σου απόκριση.

Περιμένουν

τη ματιά, την καρδιά και τον λόγο σου.

Αν δεν απαντήσεις,

συνεχίζουν τη συζήτηση

με τα πουλιά, τα σύννεφα

και τον άνεμο.

ΑΒ

Πρόσωπα Λησμονημένα (1946)

"ΟΛΕΣ ΟΙ ΨΥΧΟΥΛΕΣ" ΗΛΙΑΣ ΛΙΟΥΓΚΟΣ

VIII. Late night watch

ΠΕΓΚΥ ΖΗΝΑ - ΘΑΛΑΣΣΕΣ

ΗΕΛΤΙΟΣ- ΣΧΟΛΙΟ

Ανελεύθεροι. 

Χωρίς αντανακλαστικά.

Χωρίς φωνή δική μας. Περιμένουμε 

το σύνθημα απ΄ 'Εξω για ν' αντιδράσουμε, 

για να υπάρξουμε.    

Με συνθήματα ξένα, 

με αισθήματα  ξένα, 

με κόσμο ξένο προχωράμε 

στην παραλογία μεταποιούμενοι και στ' ανίερο, 

τους νεκρούς υβρίζοντας 

και χολή εκστομίζοντας 

απ' το άπλυτο των καιρών στόμα.

Κοιτάζω τα δρομολόγια στο σταθμό

και  λογαριάζω.

Απλησίαστο το εισιτήριο για την Ιστορία.

ΗΕΛΤΙΟΣ- ΑΝΘΡΩΠΟΣ

Γράψε όποιο ποίημα θες.

Άνθρωπο δε θα βρεις να το διαβάσει,

στο κελάρι της ψυχής σου να μπει

και την άμπελο να φτάσει.

Ανοιχτή η συλλογή 

πάνω στην άδεια θέση δίπλα στο παράθυρο 

ταξιδεύει

δίχως τα μάτια- δεν είναι πια μάτια-

μόνο τα βουνά μες την ομίχλη

και το τρένο που φεύγει  στο πουθενά

σφυρίζοντας

μπροστά από έρημες αποβάθρες.

18/1/2021

Κωστή Παλαμά Γύριζε

 

“Γύριζε, μή σταθής ποτέ, ρίξε μας πέτρα μαύρη,

ο ψεύτης είδωλο είναι εδώ, το προσκυνά η πλεμπάγια,

η Αλήθεια τόπο να σταθή μια σπιθαμή δέ θάβρη.

Αλάργα. Νέκρα της ψυχής της χώρας τα μουράγια.

Η Πολιτεία λωλάθηκε, κι απόπαιδα τα κάνει

το Νου, το Λόγο, την Καρδιά, τον Ψάλτη, τον Προφήτη·

κάθε σπαθί, κάθε φτερό, κάθε χλωρό στεφάνι,

στη λάσπη. Σταύλος ο ναός, μπουντρούμι και το σπίτι.

Από θαμπούς ντερβίσηδες και στέρφους μανταρίνους

κι από τους χαλκοπράσινους η Πολιτεία πατιέται.

Χαρά στους χασομέρηδες! Χαρά στους αρλεκίνους!

Σκλάβος ξανάσκυψε ο ρωμιός και δασκαλοκρατιέται.

Δεν έχεις, Όλυμπε, θεούς, μηδέ λεβέντες η Όσσα,

ραγιάδες έχεις, μάννα γή, σκυφτούς για το χαράτσι,

κούφιοι και οκνοί καταφρονούν τη θεία τραχιά σου γλώσσα,

των Ευρωπαίων περίγελα και των αρχαίων παλιάτσοι.

Και δημοκόποι Κλέωνες και λογοκόποι Ζωίλοι,

Και Μαμμωνάδες βάρβαροι, και χαύνοι λεβαντίνοι·

Λύκοι, κοπάδια, οι πιστικοί και ψωριασμένοι οι σκύλοι

Κι οι χαροκόποι αδιάντροποι, και πόρνη η Ρωμιοσύνη!”

Κωστής Παλαμάς

(Ποιητική συλλογή “Η Πολιτεία και η Μοναξιά”)

5Εσείς και 4 ακόμη

1 κοινοποίηση

Μου αρέσει!

Σχόλιο

Σπύρος Ποταμίτης- 13/1/2021

 Σπύρος Ποταμίτης

Αντί Καλημέρας…

Κλείσου στην κάμαρα. Μ’ ακούς;

Έξω ληστεύουν ψυχές. Φοβάμαι.

Αόρατα τάγματα κεντάνε σιωπή

σε βαθιά ρείθρα, μας σκοτώνουν.

Κλείσου στην κάμαρα. Μ’ ακούς;

Πέφτουμε σαν χελιδόνια νεκροί.

Πλημμύρισε η ζωή μας μοναξιά.

Δεν ξέρω κολύμπι. Βουλιάζουμε.

Κλείσου στην κάμαρα. Μ’ ακούς;

Μην ανοίγεις το παράθυρο. Σώπα.

Μπορεί να σ’ ακούσει ο θάνατος.

Σώπα. Ίσως θυμώσουν οι λέξεις.

Κλείσου στην κάμαρα. Μ’ ακούς;

Ο κήπος, τα όνειρα, τα ιδανικά μας…

χρεοκόπησαν. Μη βγεις έξω. Μ’ ακούς;

Μείνε μέσα να θηλάσεις τους νεκρούς, ζωή.

Κλείσου στην κάμαρα. Μ’ ακούς;

Ό,τι δε ζούμε να κεντήσεις στην κουρτίνα!

Πάνος Παπαϊωάννου & Χρυσόστομος Καραντωνίου - Πες Μου - Official Audio R...

Μουσική: Χρυσόστομος Καραντωνίου Στίχοι: Δημήτρης Παπαχαραλάμπους Πες μου πως είμαι ζωντανός, ότι δεν ξόφλησα ακόμα, πως ίδιος είναι ο ουρανός κι ότι δεν έχει αλλάξει χρώμα. Ποτέ δεν φτάνουν οι φωνές εδώ στην άκρη του βυθού μου, μα να σ’ ακούσω κάτι πες κι ας είσαι ψέμα του μυαλού μου. Πες μου πως είμαι ζωντανός κι εσύ εκεί με περιμένεις, μίλα μου όσο είναι καιρός, μη συνεχίζεις να σωπαίνεις. Πες μου πως δεν υπήρχα χτες, μα πάντα ήμουνα δικός σου πες μου να γίνω αυτός που θες κι ας είμαι ψέμα στο μυαλό σου. Πες μου πως είμαι ζωντανός κι ο κόσμος ζει μαζί με μένα. Πως έχει κι άλλο ο Θεός, ότι δεν φτάσαμε στο τέρμα. Άδειες μαζέυω τις στιγμές εδώ στη μέση του κενού μου μα πως υπάρχει κάτι πες κι ας είναι ψέμα του μυαλού μου

Πάνος Παπαϊωάννου - Χρυσόστομος Καραντωνίου - Ένιωσες ποτέ - Official Au...

Πάνος Παπαϊωάννου - Χρυσόστομος Καραντωνίου - Τα μεροκάματα - Official L...

Συνθέτης: Χρυσόστομος Καραντωνίου Στιχουργός: Δημήτρης Παπαχαραλάμπους

Μικρά τα μεροκάματα

τα δωρεάν πιο λίγα
ξεκίνησα χαράματα μα πουθενά δεν πήγα

φθηνά τα λόγια τα πολλά.
και ακριβή μια λέξη
ποιος αγοράζει ποιός πουλά
και ποιος μου τα χει κλέψει

δεν είναι που προσπάθησα, όσο κανείς δεν ξέρει
είναι που όσα κράτησα, μου κάψανε το χέρι
δεν είναι που κουράστικα να περιμένω κάτι.
είναι που δεν φαντάστηκα ότι ποτέ δεν θα ρθει

Μικρά τα μεροκάματα
και οι αγκαλιές πιο λίγες
σε κοίταξα κατάματα εσύ όμως δεν με είδες

Φτηνά τα λόγια τα πολλά
και ακριβή μια λέξη
ποιος αγοράζει ποιος πούλα εσύ μου τα χεις κλέψει

δεν είναι που σ αγάπησα όσο κανείς δεν ξέρει.
είναι που δεν σε κράτησα ποτέ από το χέρι.
δεν είναι που κουράστηκα να περιμένω μόνο.
είναι που δεν φαντάστηκα πως χάθηκες στο δρόμο.

Ο Γιώργος Φλωράκης στην ΕΡΤ3

I Epistrofi

"To τραγούδι της λίμνης" - Τάνια Τσανακλίδου

Ανελκυστήρας υπογείων

We The People - by Brad Schumann

Blind Willie Johnson - Dark was the night...

Ποια είσαι: ΔΗΜΗΤΡΑ ΓΑΛΑΝΗ (1975)

Μουσική: Λίνος Κόκοτος, Στίχοι: Λευτέρης Παπαδόπουλος Από το δίσκο της συνεργασίας τους "Αποχαιρετισμός" που κυκλοφόρησε το 1975 με ερμηνευτές το Μανώλη Μητσιά και τη Δήμητρα Γαλάνη.

Ποια είσαι ποια σε γέννησε και ποια σε εγλυκοφίλει κορίτσι μου του Μάη και του Απρίλη Ποιος άνεμος σε χτένισε με χτένα από χρυσάφι κορίτσι μου βαρκούλα στην Ανάφη Ποια είσαι πώς σε λέγανε και πώς σε τραγουδούσαν κορίτσι μου αυτοί που σ'αγαπούσαν Ποια παλικάρια κλαίγανε στους ίσκιους σου κρυμμένα κορίτσι μου που πύργωσες για μένα Ποια είσαι κι όπου πάτησες ανθοβολάει το χώμα κορίτσι μου βασιλικό μου πιώμα Σε ποια γωνιά περπάτησες να πάω να γονατίσω κορίτσι μου το φως σου να φιλήσω

Το όρνεο

Μάρω Βαμβουνάκη

 Υπάρχουν τέσσερις κατηγορίες ανθρώπων.

Κατά κάποια έννοια το λέμε αυτό,

δεν υπάγεται βέβαια όλη η ανθρωπότητα σε αυτές μόνο τις τέσσερις κατηγορίες.

Εκείνοι που δεν αντέχουν τη μοναξιά.

Εκείνοι που νιώθουν ότι αντέχουν τη μοναξιά άμα χρειαστεί να το υποστούν.

Εκείνοι που αισθάνονται ότι αγαπούν τη μοναξιά.

Και κάποιοι που πιστεύουν πώς,

εντέλει,

μοναξιά δεν υπάρχει,

μια και παντού βρίσκεται ο Θεός.

Ή πρώτη κατηγορία φαίνεται να είναι η πιο αδύνατη.

Οι άνθρωποι που φοβούνται τη μοναξιά κάνουν τις πιο απερίσκεπτες,

τις πιο σπασμωδικές,

και ως εκ τούτου,

τίς πιο επικίνδυνες επιλογές.

Διότι αν δεν μπορείς να μένεις,

στην ανάγκη έστω,

μόνος,

αν φοβάσαι τον κενό από άλλα πρόσωπα χώρο και χρόνο σου,

τότε εξαναγκάζεσαι να υποχωρείς όλο και σε μεγαλύτερους συμβιβασμούς,

να χάνεις το έδαφος κάτω από τον ασταθή βηματισμό σου.

Συμβιβασμούς στις φιλίες,

στον έρωτα,

στο επάγγελμα,

στον γάμο,

με τα παιδιά σου,

με τους γονείς σου (λάθος μου που το αναφέρω τόσο πίσω,

αφού η γονεϊκή σχέση δεν είναι μόνο συνέπεια αλλά κατά κανόνα αιτία της αδυναμίας σου),

με τους γείτονες,

με τους άλλους οδηγούς στον δρόμο,

με κάθε πλάσμα που διασταυρώνεσαι.

Θίγεται τότε και αλλοιώνεται η αληθινή σου οντότητα που δεν αντέχει να συναισθανθεί ποια όντως είναι.

Δεν έχει καιρό,

αφού η μόνη της έγνοια παραμένει – όλο και πιο επιτακτική – μία :

να κυνηγώ κάποιους και να είμαι κοντά τους,

μήπως ξεμείνω φοβισμένος μέσα στην ανυπόφορη μοναξιά.

Όμως,

η βαρύτερη αιτία ανθρώπινης δυστυχίας δεν είναι ο πόνος,

ή ματαίωση,

ή ερήμωση,

ή αρρώστια,

ή φτώχεια και όσα δεινά φέρνει σε όλους η ζωή.

Ή μεγαλύτερη αιτία δυστυχίας μας είναι ο συμβιβασμός,

οι συμβιβασμοί που κάνουμε.

Διότι τα πιο μεγάλα χαρίσματα που δόθηκαν στην ύπαρξη για να ζήσει με πληρότητα είναι δύο :

η αγάπη και η ελευθερία.

Πρώτα η ελευθερία και ύστερα η αγάπη,

αφού μόνο στον βαθμό που είσαι ελεύθερος μπορείς να αγαπάς.

Είναι μεγάλος μετρητής ευτυχίας το ερώτημα :

Πόσο ελεύθερος είμαι;

Πόσο αγαπώ;

Υπάρχουν άραγε πολλοί που αντέχουν να απαντήσουν έντιμα ;

Με μια σχετική ακρίβεια έστω ;

Όλο το λέμε και το ξαναλέμε ότι φόβος μοναξιάς είναι φόβος του εαυτού.

Κατά βάθος τρομάζουμε να συνομιλήσουμε με την ψυχή μας,

όσο μάλιστα περνούν τα χρόνια και πληθαίνουν οι συμβιβασμοί,

οι απωθήσεις,

οι δειλίες,

οι λαθεμένες και αναίτιες στην ουσία υποχωρήσεις μαζεύεται εντός μας μία υπόγεια αποθήκη που δύσκολα πια καθαρίζεται.

Δύσκολα μπαίνεις εκεί στο μισοσκόταδο,

να ψάξεις,

να ψαύσεις και να βάλεις κάποια τάξη.

Εκεί είναι σκεπασμένοι οι καθρέφτες με τα λευκά σεντόνια του πένθους,

που ρίχνουν πάνω στο ασήμι οι τεθλιμμένοι στο σπίτι ενός νεκρού,

μια και πένθος θυμίζει ένας χαμένος εαυτός.

Όσο κι αν θέλει να αγαπήσει ένας χαρακτήρας που τρομάζει υπερβολικά με τη μοναξιά,

η εξάρτηση και η ανάγκη είναι τόσο μεγάλες που η γνήσια αγάπη περνάει σε δεύτερο πλάνο.

Ή αγάπη όμως είναι μονάχα του πρώτου πλάνου – πίσω από κάτι άλλο,

πληγωμένη εξαφανίζεται.

Η αγάπη,

και η πιο ταπεινή,

είναι το πιο περήφανο από τα αισθήματά μας.

Από την άλλη,

ένας χαρακτήρας αναγκεμένος, ένας χαρακτήρας εξαρτημένος,

πνίγει και ενοχλεί εκείνον με τον οποίο θέλει να σχετίζεται.

Ένας τέτοιος τύπος μπορεί να βολεύει τον άλλο με τις εξυπηρετήσεις ή τις κολακείες που πρόθυμα χαρίζει,

όμως δεν του εμπνέει εκτίμηση.

Είναι μεγάλης αξίας να μπορείς να λες – και να το εννοείς :

«Είμαι μαζί σου εφόσον συμπλέουμε όμορφα,

αλλιώς φεύγω !

Δεν είναι ότι παύω να σε αγαπώ,

να σε βοηθάω,

αλλά μπορώ να σε αγαπώ και από μακριά !

Μπορώ να σε νοιάζομαι και από μακριά,

αλλά δεν θέλω να σε συναναστρέφομαι !

Το κοντά - κοντά μου χαλάει τον χαρακτήρα μου,

το κοντά μάς λερώνει την αθωότητά μας».

Υπάρχουν μάλιστα κάποια πρόσωπα δικά μας που μόνο από απόσταση μπορεί να τους αγαπά και να τους κατανοεί κανείς.

Κοντά τους και για διάφορους λόγους είναι λες και η φύση ταράσσεται,

ξεπερνάει τις ανθρώπινες συνήθεις αντοχές το να παλεύεις με στοιχεία του χαρακτήρα τους.

Δίχως όρια στις ανταλλαγές μας δεν είμαστε αξιαγάπητοι,

είμαστε μπελάς και ρεζιλίκι.

Το πολύ πολύ,

και το έσχατο,

προσφερόμαστε ως ένα αντικείμενο χρήσης.

Κάθε είδους χρήσης και ανάλογα με την περίσταση.

Καταντούμε,

άνθρωπος -πουρές

που έλεγε ο μπαμπάς μου,

παίρνουμε το σχήμα τού όπου μας βάζουνε.

Άσχημος δεν είναι ο δίχως δικό του προσωπικό σχήμα;

Ακόμη και οι γονείς,

που όλο υποχωρούν και κάνουν στα παιδιά τους ό,τι ζητήσουν και ό,τι είναι γνήσιο και αληθινά καλό,

με τα χρόνια καταντούν αντικείμενα των παιδιών τους.

Τα παιδιά μπορεί να τους χρησιμοποιούν – έτσι τα έμαθαν,

όμως παράλληλα τους θυμώνουν,

τα απογοητεύουν,

τα εκνευρίζουν διότι από νωρίς καταλαβαίνουν ότι έχουν γονείς χωρίς χαρακτήρα,

χωρίς προσωπικότητα.

Πού να στηριχθούν κι αυτά ;

τί να τα οδηγήσει όσο μεγαλώνουν ;

Τέτοιοι «τρυφεροί» γονείς τα μπουκώνουν με δωρεές και ευκολίες,

όμως δεν τα εμπνέουν να τους σέβονται,

να τους υπολογίζουν,

να θέλουν να τους μιμηθούν.

Δεν υπάρχει μέτρο,

σταθμά και αλφάδι σε τέτοιες ανακατωμένες οικογένειες,

τα παιδιά θα εξελιχθούν ασύμμετρα,

δυσαρμονικά, δυσλειτουργικά,

και σίγουρα εξαρτημένα από πρόσωπα και πράγματα,

έξω από το ταραγμένο οικογενειακό σπίτι.

Χρειάζονται αγώνες για να χτίζεις αυθεντικές σχέσεις.

Γιατί είναι μεγάλος αγώνας το να ρισκάρεις,

αν χρειαστεί,

απώλειες.

Όμως το ρίσκο είναι προϋπόθεση της ειλικρίνειας,

βασική προϋπόθεση ελευθερίας.

Προϋπόθεση γνήσιας σχέσης τελικά.

Ο Χριστός λέει αιωνίως εκείνο το δυσνόητο για τον μαλθακό τρόπο που θέλουμε να ζούμε :

Για να κερδίσεις την ψυχή σου πρέπει να την χάσεις.

Όποιος δεν αντέχει τον χαμό είναι μονίμως χαμένος.

Μάρω Βαμβουνάκη

Degradation - for string quartet

Live Εκκλησία - "Ο Θεός είναι φως" (Δημήτρης Σταμάτης)

Ορφέας Περίδης - Διανοούμενοι της πέρα χώρας (Official Audio Release HQ)

Στίχοι: Παύλος Σιδηρόπουλος, Μουσική: Δημήτρης Καρράς Διανοούμενοι φτάσανε από την Πέρα Χώρα μ’ ανακωχής μηνύματα και με θανάτου δώρα. Η λύση που μας πρόσφεραν τρύπια και μπαλωμένη έμοιαζε μ’ άρρωστη γριά που λιώνει ξεχασμένη. Φριχτά κατασκευάσματα του αφέντη χαρατσάρη σύρθηκαν μπρος μας ψέλνοντας παλιό γνωστό τροπάρι. Φίλοι μου είπαν ξεψύχισεν η κόρη π’ αγαπάμε και τώρα είν’ ανώφελο γι’ αυτή να πολεμάμε. Τα λόγια τους μας φάνηκαν κούφια και μουχλιασμένα κι εντομοκτόνο ρίξαμε στα μούτρα του καθένα. Τότε μόνον κατάλαβαν πόσο ήταν γελασμένοι πως λάθος πόρτα χτύπησαν και φύγαν μουδιασμένοι. Καλά τα καλαμπούρια τους ωραία κι η βαφή τους μα ηλίθιες οι φάτσες τους ηλίθια κι η γραφή τους. Εδώ πια δεν περνάνε αυτά το παραμύθι ας μένει είμαστε εμείς οι νικητές εμείς κι οι νικημένοι.

22) Ψαλμός ΚΒ΄ (22ος) Κύριος Ποιμένει με

Abba - Mamma Mia (Official Video)

I've been cheated by you since I don't know when

So I made up my mind, it must come to an end
Look at me now, will I ever learn?
I don't know how but I suddenly lose control
There's a fire within my soul
Just one look and I can hear a bell ring
One more look and I forget everything, whoa

Mamma mia, here I go again
My my, how can I resist you?
Mamma mia, does it show again?
My my, just how much I've missed you
Yes, I've been brokenhearted
Blue since the day we parted
Why, why did I ever let you go?
Mamma mia, now I really know
My my, I could never let you go

I've been angry and sad about things that you do
I can't count all the times that I told you we're through
And when you go, when you slam the door
I think you know that you won't be away too long
You know that I'm not that strong
Just one look and I can hear a bell ring
One more look and I forget everything, whoa

Mamma mia, here I go again
My my, how can I resist you?
Mamma mia, does it show again?
My my, just how much I've missed you
Yes, I've been brokenhearted
Blue since the day we parted
Why, why did I ever let you go?
Mamma mia, even if I say
Bye bye, leave me now or never
Mamma mia, it's a game we play
Bye bye doesn't mean forever

Mamma mia, here I go again
My my, how can I resist you?
Mamma mia, does it show again?
My my, just how much I've missed you
Yes, I've been brokenhearted
Blue since the day we parted
Why, why did I ever let you go?
Mamma mia, now I really know
My my, I could never let you go

Μάνος Χατζιδάκις - Η μπαλάντα του Οδοιπόρου

Στίχοι, Μάνος Ελευθερίου

Βλέπω πλήθος κόσμο να κυλά
μα ψυχή δε μου χαμογελά
στα κρεβάτια τ’ άρρωστα παιδιά
και στα δέντρα ξερά τα κλαδιά.

Την αγάπη πέταξα σ’ ένα βυθό
και το φόβο μου έστρωσα να κοιμηθώ.
Βρίσκω τάφους κι έναν κόσμο
που δεν πονά.
Όπου πάω κι ένα λάθος
με τυραννά.

Ποιος προφήτης τώρα θ’ ακουστεί
σα φωνή σε στέρνα κλειστή;
Σ’ έναν κόσμο άδειο κι ορφανό
ποια κραυγή απ’ τον ουρανό;

Τα πουλιά παράτησα στις ερημιές
και το φως σπατάλησα στις γειτονιές
Δεν τον θέλω και φοβάμαι
το γυρισμό.
Δες ποιος είμαι πού πηγαίνω
για το χαμό.

ΜΑΝΩΛΗΣ ΜΗΤΣΙΑΣ - ΤΟ ΤΑΣΑΚΙ - Σε ποια να δώσω τη ζωη μου

Σπύρος Ποταμίτης

 

Χλωμό σαν ξεφτισμένο όνειρο ήρθε το δειλινό.

Στην ακμή της μέρας, που σπάραζες, αθωότητα

έσταζαν τα μαλλιά σου, αγγιξιές ήμερων θηρίων.

Σε τι ελπίζεις αγαπημένε της λησμονιάς άνθρωπε;

Τα δάκρυα σου ακόμα ανάνθιστα στις αγκαλιές

που πόθησες το δώρο της ζωής, λίμνες ποταμών

σταματημένων καιρό, στην ωκεάνια τους έξοδο

βυθίζουν τον πόνο τους, νύχια μοιρών στη χαρά

που σαλάγησε στο πέτο του πένθους νια δόξα σοι.

Επίορκες ευτυχίες κι αμόλυντα μιαρά χάδια ελέους

επωάζουν οι μακρινές νύχτες στο σεντούκι σου…

Λίγη ζωή, πολύ θάνατο και μύρια ωσαννά ψεύδους!

Paul Eluard- Οδυσσέας Ελύτης -2

Καζαντζίδης - Άργησα να σε γνωρίσω

ΣΤΡΑΤΟΣ ΔΙΟΝΥΣΙΟΥ - ΖΗΤΩ ΑΚΡΟΑΣΗ ΘΕΟΥ

Ο Κατάδικος | Μανώλης Μητσιάς - Μπάμπης Στόκας - Φωτεινή Βελεσιώτου

Δέσποινα Ολυμπίου - Θυμάμαι όσα είχες πει | Thimamai osa eixes pei - Off...

Που να πάμε - Φίλιππος Πλιάτσικας OFFICIAL VIDEO CLIP

Film Suite No 1 - 2/4 in A minor - ANDREAS KATERINOPOULOS LIVE AT MC F /...