Ο Λύκος της Στέπας του Έρμαν Έσσε

Το βλέμμα ήταν περισσότερο θλιμμένο παρά ειρωνικό.

Ηταν αβυσσαλέο και απελπιστικά λυπημένο.

Το περιεχόμενο του ήταν κατα κάποιο τρόπο μία ήρεμη και σίγουρη απελπισία που είχε αποκτήσει μία συνηθισμένη μορφή.

Με την απελπισμένη λάμψη του φώτιζε όχι μόνο το πρόσωπο του ματαιόδοξου ομιλητή ούτε ειρωνευόταν και καταδίκαζε μόνο την κατάσταση της στιγμής, την προσδοκία και την διάθεση του κοινού, τον κάπως προκλητικό τίτλο της ομιλίας, αλλά και το βλέμμα εκείνο του Λύκου της Στέπας διαπερνούσε ολόκληρη την εποχή μας, όλα τα περίεργα και φανταχτερά καμώματα μας, όλες τις προσπάθειες, ολόκληρη την ματαιοδοξία, ολόκληρο το επιφανειακο παιχνίδι μια φαντασμένης και ρηχής πραγματικότητας.

Και δυστυχώς, το βλέμμα εκείνο προχωρούσε πιο βαθιά, πήγαινε πιο μακριά και οχι μόνο στα ελαττώματα και τον απελπισμό του καιρού μας, της πνευματικότητας και του πολιτισμού μας.

Πήγαινε ως το βάθος της καρδιάς ολόκληρης της ανθρωπότητας, μιλούσε πειστικά και φανέρωνε σε μία μόνη στιγμή ολοκληρη την αμφιβολία ενός στοχαστή ισως ενός ειδικού γνώστη της αξιοπρέπειας και του νοήματος της ανθρώπινης ζωής γενικά.

Το βλεμμα του έλεγε: Κοίταξε τι πίθηκοι είμαστε ! Κοίταξε τι ειναι ο άνθρωπος ! Ετσι η δόξα, η εξυπνάδα, τα προτερήματα του πνεύματος, όλοι οι δρόμοι προς την ανύψωση, μεγαλεία και ανθρώπινος χρόνος γινόταν ένα παιχνίδι πιθήκων!

Στο διάστημα εκείνο διαρκώς σκεφτόμουν πως η αρρώστια του δεν προερχόταν από κανένα φυσικό ελάττωμα, αλλά αντίθετα από τον πλούσιο και προικισμένο εσωτερικό του κόσμο που δεν εναρμονιζόταν προς το εξωτερικό περιβάλλον.

Κατάλαβα πως ήταν μία μεγαλοφυία του πάθους. Είχε σύμφωνα με μερικές σοφές παρατηρήσεις του Νίτσε, μέσα του μία μεγαλοφυή, απεριόριστη και φοβερή ικανότητα για τον πόνο.

Συνάμα συνειδητοποίησα πως η βάση της απαισιοδοξίας του δεν ήταν η περιφρονητική στάση του προς τον κόσμο, αλλά η αυτοπεριφρόνηση. Γιατί ενώ μιλούσε αμείλιχτα και επιθετικά για θεσμούς και πρόσωπα, πάντοτε τα πρώτα βέλη τα έριχνε εναντίον του εαυτού του. Μισούσε και αρνιόταν πρώτο τον εαυτό του.

Ολόκληρη λοιπόν η μεγαλοφυία της φαντασίας του και η δύναμη του στοχασμού του επί χρόνια κατευθύνονταν εναντίον του εαυτού του, εναντίον μιας αθώας και ευγενικής ύπαρξης. Έτσι θα μπορούσαμε να πούμε, πως ολοένα και γινόταν σε μεγαλύτερο βαθμό χριστιανός και μάρτυρας, γιατί κάθε οξύτητα, κάθε κριτική, κάθε μοχθηρία καθε μίσος, για το οποίο ήταν ικανός και όλα αυτά, προπαντός άλλου και καταρχήν, τα φόρτωνε στον εαυτό του.

Το αγαπάτε αλλήλους είχε τόσο πολύ ενσφηνωθεί μέσα του, όσο και η δύναμη της αυτοπεριφρόνησης.

Ο Λύκος της Στέπας του Έρμαν Έσσε

(δανεισμένο απόσπασμα)

Τάνια Τσανακλίδου - Γιάννης Χριστοδουλόπουλος - Γεράσιμος Ευαγγελάτος - ...

Μυθιστόρημα - Γιώργος Σεφέρης

Πηνελόπη Δέλτα: Η σπουδαία συγγραφέας που πέθανε από έρωτα άφησε πίσω της μία σπαρακτική επιστολή

http://www.tilestwra.com/pinelopi-delta-spoudea-syngrafeas-pou-pethane-apo-erota-afise-piso-tis-mia-sparaktiki-epistoli/

Στέλλα Πετκάρη- Οι μεγάλοι έρωτες

Οι μεγάλοι έρωτες……
σκεπάζονται με σεντόνι, τη νυχτιά
ανασαίνουν μ΄ οξυγόνο, το «μαζί»
έχουν προσκέφαλο, μια πόρτα κλειδωμένη
και κουβαλάνε, την αμαρτία ρούχο.

Κρύβουν το μεγαλείο της ηδονής τους
από αδηφάγα μάτια και νηστικές καρδιές.
Φυλάνε την ανάταση της ψυχή τους
απ΄ τα «πρέπει» των συμβιβασμένων
κι αψηφούν το καθαρτήριο των αναμάρτητων.

Το ξημέρωμα…
ξεκλειδώνουν γυμνοί και λυτρωμένοι,
χάνονται στα σοκάκια μιας ανάμνησης,
παραμένοντας ολόλευκοι, μέχρι την επόμενη φορά!

Στέλλα Πετκάρη

(Από την Ποιητική Συλλογή "Ζήσε... Αν Τολμάς!")

ΑΡΓΥΡΗΣ ΧΙΟΝΗΣ

«Οι συμφορές έχουν διπλή ιδιότητα,
Μπορούν να είναι όντα και μη όντα.
Όσο απέχουν από εσένα,
είναι απλώς αφηρημένες ιδέες
–μη όντα-
Όταν όμως σε επισκέπτονται
είναι όντα,
με σάρκα και οστά»

ΑΡΓΥΡΗΣ ΧΙΟΝΗΣ (22 Απριλίου 1943 - 25 Δεκεμβρίου 2011)

http://homouniversalisgr.blogspot.gr/2015/06/22-1943-25-2011.html?spref=fb

HOMOUNIVERSALISGR.BLOGSPOT.COM 

Ποιητής, πεζογράφος και μεταφραστής, γεννήθηκε το 1943 στην Αθήνα. Πέρασε μεγάλο μέρος της ζωής του σε χώρες της Βορειοδυτικής Ευρώπης και σπούδασε Ιταλική φιλολογία στο Άμστερνταμ. Από το 1982 μέχρι το 1992 εργάστηκε ως μεταφραστής στο Συμβούλιο των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων στις Βρυξέλλες. Το 1992 εγκαταστάθηκε στο χωριό Θροφαρί της ορεινής Κορινθίας μέχρι και τον αιφνίδιο θάνατό του τον Δεκέμβριο 2011. Ήταν μέλος της Εταιρείας Συγγραφέων.http://www.ekebi.gr/

Μανώλη Αλυγιζάκη- ΔΕΥΤΕΡΗ ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΔΙΑ

ΔΕΥΤΕΡΗ ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΔΙΑ — ΚΡΙΤΙΚΗ

~João da Penha

ΠΟΙΗΤΗΣ, ΤΟΥ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΥ

Αν πάρουμε σαν παράδειγμα το τραγούδι του Frank Sinatra που λέει ότι, όλοι τραγουδούν αλλά μόνον δέκα με δώδεκα τραγουδιστές υπάρχουν, μπορούμε να πούμε ότι μόνο τόσοι λίγοι αληθινοί ποιητές υπάρχουν στον κόσμο — εδώ και παντού, ποιητές του χθές ή σημερνοί. Κι υποπτεύομαι ότι δεν θα υπάρξουν ποτέ πολλοί ή τουλάχιστον δεν θα υπάρξουν πολλοί εξαιρετικοί. Κι είμαι σίγουρος πως δεν θα υπάρξουν τόσοι πολλοί όσα τα βιβλία ποίησης που εκδίδονται και προωθούνται από οικονομικά ισχυρούς φορείς και με τίτλους που είναι μόνο για να εντυπωσιάσουν. Συναντούμε πολλές ποιητικές εξαασκήσεις κάνουν ακριβώς αυτό: μιαν εξάσκηση ή φαντάζονται ότι κάνουν. Αλλά εκείνοι που γράφουν εξαιρετική ποίηση είναι λίγοι από λίγους χαρισματικούς που ανήκουν σε μια ξεχωριστή κλάση ανθρώπων.

Ο Schiller είπε ότι δεν αρκεί να γράψει κανείς καλούς στίχους για να αυτοονομαστεί ποιητής γιατί ο καθένας κι απανταχού μπορεί να γράψει μερικούς στίχους αλλά αυτοί που γράφουν εξαιρετική ποίηση είναι πολύ λίγοι όπως ανέφερα πιο πάνω. Μόνον η μικρή αυτή κλάση ανθρώπων έχει το χάρτη του μονοπατιού. Κι όσοι το έχουν και γνωρίζουν πώς να το διαβάζουν, και ξέρουν πώς να το εξηγούν, αυτοί μόνο ηγούνται και οδηγούν όλους τους άλλους, όλους μας εννοώ, που αποτελούμε την ομάδα των δημιουργών-ποιητών, προς τον τόπο της ποίησης, κι αν είμαστε ευαίσθητοι στα των Μουσών θα καταλάβουμε. Οι υπόλοιποι θα κάνουν απλά τουρισμό.

Ο Eric Ponty, που μετέφρασε το βιβλίο ποίησης του Μανώλη Αλυγιζάκη στην Πορτογαλική γλώσσα, έχει το χάρτη του μονοπατιού γιατί είναι ο ίδιος ένας αυθεντικός ποιητής κι η ωριμότητά του είναι ολοφάνερη, όπως μας υπογραμίζει η έκδοση του “Retirement Boy Goes to the Circus in Brodowski” (Εκδόσεις Μούσα, Σάο Πάολο, Βραζιλία, 2003).

Στο βιβλίο του Μανώλη Αλυγιζάκη, ΔΕΥΤΕΡΗ ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΔΙΑ που μετέφρασε ο Eric Ponty και συγκεκριμένα στο ποίημα, ΑΠΟΛΛΩΝΑΣ,

ΑΠΟΛΛΩΝΑΣ

Στον ήλιο του Απόλλωνα μεγάλωσα

λεπτά εκφραστικά

μόνος στα σκοτεινά

πρoτού τα μάτια ανοίξω

είχα για συνοδία

το νόμο της αποτυχίας

που εγεννήθηκα τυφλός

μ’ είπαν κι αιρετικό

μια επανάσταση στη γέννησή της

πριν καν μια λέξη να ειπώ

κλάμα λυπητερό ή πόνου

συγκέντρωσα όλη τη δύναμή μου

το ραντεβού μου με το θάνατο εταχτοποίησα

ώρες πριν γεννηθώ 

στα χέρια της μητέρας

νιογένητη γιορτή

λάθος επιτρεπταίο

δυο πόδια για να περπατώ

μία καρδιά 

για να αισθάνομαι 

κι άλλα ανθρώπινα 

μεγαλοσύνης σύσσημα

Η ανάπτυξη του ποιήματος αυτού αποδεικνύει ότι ο χώρος του ποιητή δεν υποκλείνεται μπροστά σε καθορισμένους λεκτικούς και κανόνες αλληλουχίας που κυβερνούν τον κόσμο της εμπειρίας (τίποτα δεν είναι πιο πραγματικό απ’ το τίποτα, είπε ο Δημόκριτος) κι οι ποιητές το γνωρίζουν αυτό καλά. Γι’ αυτό ακριβώς υπάρχει και το ειδικό λογικό. Ειδικό αλλά όχι αμφισβηταίο ή αυθαίρετο. Ειδικό γιατί οι ποιητές κατέχουν το “κλειδί του βασιλείου”.

Ο Croce και ο Vossler, τώρα που το θυμήθηκα, πολέμισαν ένα γύρω στη φράση Η Στρογγυλή Τράπεζα είναι τετράγωνη και για τον Ιταλό αναλυτή η φράση αυτή δηλώνει ότι δεν υπάρχει καθόλου λογική έννοια, ενώ ο Γερμανός αναλυτής έλαβε τη φράση αυτή σαν αληθινή, από αισθητική και γραμματολογική άποψη αδιαφορώντας για το λογικά αδύνατο. Ο Vossler κι “άλλοι πολλοί πριν και μετά απ’ αυτόν κατάλαβαν ότι οι ποιητές είναι ο μόνοι που δημιουργούν την πραγματικότητα. Στην κυριολεξία οι ποιητές δημιουργούν κόσμους όπως στα ποιήματα του Μανώλη Αλυγιζάκη που μετέφρασε ο Eric Ponty, μουσικός αλλά και ποιητής, που ακολουθούν τη συμβουλή του Wagner ότι ο ποιητής τονώνει το αντιληπτό του ανθρώπου και τον οδηγεί στο να κάνει νέους συνδυασμούς του αντιληπτέου έχοντας σαν οδηγό την αισθητική του αντίληψη.

Αν, όπως μας λέει ο Eric Ponty σ’ ένα απ’ τα ποιήματα αυτά,

στα χέρια της μητέρας

νιογένητη γιορτή

λάθος επιτρεπταίο

δυο πόδια για να περπατώ

είναι εξ ίσου αληθινό και πρέπει πάντα να δίνουμε προσοχή στο τί μας λένε οι ποιητές (λίγοι εξηγούν τις λέξεις καλύτερα απ’ τους ποιητές, γείτονες των φιλοσόφων). Ο Eric Ponty, στο απόγειο της δημιουργικής του καρριέρας, μας λέει και μας υπογραμμίζει πολλά αφού η μετάφραση των ποιημάτων ΔΕΥΤΕΡΗ ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΔΙΑ του Κρητικού-Καναδού ποιητή, συγγραφέα και μεταφραστή Μανώλη Αλυγιζάκη δεν είναι τίποτε άλλο από ένα ποιητικό αριστούργημα.

“…για τη συνεχή του ανασκόπηση-ενδοσκόπηση και λυρική φωνή και τον τρόπο που βλέπει την ύπαρξη όχι σαν ένα στείρο αντικείμενο, αλλά σαν ένα σύνθετο δυναμικό που έχει τη δική του εξαιρετική και ιδιόμορφη εικόνα του αληθινού…” όπως μας λέει ο ποιητής-κριτικός Ηλίας Τουρτίδης, είναι αναγκαίο να δώσουμε προσοχή στη φωνή του Μανώλη Αλυγιζάκη μέσω της μετάφρασης του Eric Ponty που είναι ένας ταλαντούχος σημερνός ποιητής.

~ João da Penha, δημοσιογράφος, συνταξιούχος καθηγητής, που έχει συναργαστεί με πάμπολλα λογοτεχνικά περιοδικά κι εφημερίδες. Επίσης συγγραφέας πολλών βιβλίων όπως των What Is Existentialism (Brasiliense, 2011, 17. ed.) And Philosophical Periods (Ática 2000, 4. ed.). Έχει μεταφράσει για λογοτεχνικά περιοδικά κι εφημερίδες ποίηση των Ρώσων Sierguêi Iessiênin and Alieksandr Blok και διηγήμτα των José María Argüedas, Júlio Cortázar and Gabriel García Márquez, που εκδόθηκαν στη λατινική Αμερική.

Μετάφραση της κριτικής από τα αγγλικά, του Μανώλη Αλυγιζάκη.

Χρόνης Μίσσιος, «Το κλειδί κάτω από το γεράνι»

[...] Παρά τη βεβαιότητα του Μαθιού, «θα έρθει, αφού τη θέλεις πραγματικά» αυτή η περίφημη Καθολική Επικοινωνία, όπως την έλεγε, δε φαινόταν πουθενά.

Βέβαια, ο Μαθιός είπε και τ' άλλο: «Θα σου 'ρθει όταν θα 'σαι έτοιμος, όταν θα μάθεις να ερωτεύεσαι πραγματικά, όταν δηλαδή θα καταλάβεις πως το βάθος, η ποιότητα μιας ερωτικής σχέσης, δεν κρίνεται από την αρχή της αλλά από το τέλος της, όταν θα μάθεις να αγαπάς τον άλλο, όχι γιατί σε κάνει ευτυχισμένο, αλλά γιατί είναι ικανός για την ευτυχία, όταν κι οι δυο, φορτωμένοι μπαχαρικά, εξωτικά αρώματα και γιρλάντες εξαίσιας μνήμης, θα αναχωρούν για νέα ταξίδια, όπου οι πληγές γίνονται τριαντάφυλλα. Μα αυτό απαιτεί την ύψιστη εντιμότητα της ψυχής σου: Να απαλλάξεις την αγάπη σου από τον εγωισμό της. Τότε είναι σίγουρο πως, παρά τις τρέλες που θα κάνουν τα συναισθήματα, στο τέλος θα μείνει ένα απόσταγμα ακριβό, συρμαγιά πλούσια και φανταχτερή για ένα νέο σεργιάνι, κατά τις επιθυμίες σου. Μόνο οι εξουσιαστικές σχέσεις αφήνουν πίσω τ΄άπλυτά τους κι ο κόσμος γίνεται φτωχότερος».

[Χρόνης Μίσσιος, «Το κλειδί κάτω από το γεράνι», εκδ. Γράμματα - απόσπασμα]

George Trakl (1887-1914)

https://www.poemhunter.com/georg-trakl/poems/

ΕΛΕΟΝΩΡΑ ΖΟΥΓΑΝΕΛΗ ΝΑΝΟΥΡΙΣΜΑ

ΗΕΛΤΙΟΣ- Ανάσταση κι Επανάσταση

Ισως

στο ζώδιο του Εγώκαιρου

μήτε η σταύρωση

μήτε η ταφή

να έχουν πια σημασία.

Μήτε κι ο σπαραγμός της μάνας

κι οι κοπετοί.

'Ολα μοιάζουν να περνούν σαν σε καθρέπτη

αφήνοντας πίσω απ΄τα μάτια

ανταύγειες μόνο κι αναθυμιάσειες

του κενού της απουσίας.

Άραγε θα μπορέσει η μέριμνα της τσίκνας να φέρει γύρω από το εορταστικό τραπέζι

πρόσωπα που μοιράστηκαν μ’ Εκείνον και βίωσαν

τα πάθη και τον πόνο Του και

λύγισαν στης μάνας Του το θρήνο;

M’ αν δεν το μπόρεσαν για Εκείνον,

τότε πώς να συναισθανθούν εσένα και να σε γνοιαστούν καταδιωγμένε άνθρωπε:

άνεργε, ανέστιε, αφανή, ά-πολη;

Σέρνεσαι στους δρόμους μοναχός

μένεις δίχως φως έγκλειστος μες τους τέσσερις τοίχους

χωρίς νάχεις κάποιον να προσμένεις

μια λέξη για να πεις και να κοινωνήσεις

της πίκρας σου το ποτήρι, τη δίψα σου, το πάθος για ζωή.

Μα αν δεν κοινωνούνται η πίκρα, ο πόνος, η στέρηση, το πάθος,

τότε από πού αδελφέ να ρθει η Ανάσταση,

η Ελπίδα

κι η Επανάσταση;

15-4-2017

Ανδρέας Α. Αρτέμης

Κύριε Φωτεινέ Ακτινοβόλε
Του θαλάμου της ψυχής μου
Ανέσπερη χορδή
Το εξ ουρανών θεμέλιο έδωκε
Ο καρπός κι η συμμετρία του ορισμού σου
Απάνθισμα καρδίας περιβλήθη
Ευσπλαχνίας μετάληψη
Απόκρυφης τελείωσης έδωκε
Των συμβόλων ο οδηγός
Και των Φρονίμων η ομολογία.

Συντετριμμένε από δακρύων
Χαλκογράφε της καρδιάς μου.

Κύριε Υπέρλαμπρε
Του αέρα της θαλάσσης και της γης
Και του Σύμπαντος Εύσπλαχνε Ειδήμων
Της Υπερταξίας Έδρα
Και της έκστασης Πόλε
Των χρωμάτων, των οσμών, και των ήχων
Καρποφόρε
Κρύψον με υπό την μεγαλοσύνη σου
Φύλαξον με υπό την σφραγίδα σου
Εξάληψον την λάσπη από του προσώπου μου
Με της Σιωπής και της Αγάπης τον ήχο

Και δείξον Κύριε τον δρόμο
Και δείξον Κύριε τον Ρυθμό σου
Να κάμνω το θέλημα σου.

Ανδρέας Α. Αρτέμης
1990 από την ποιητική συλλογή «Τελεσίγραφα χαμένων ημερών»

ΗΕΛΤΙΟΣ- ΤΟ ΧΤΙΣΤΟ ΚΑΙ Τ' ΑΧΤΙΣΤΟ

Δεν είναι θρησκεία η αλήθεια.
Δύναμη ψυχής αχειροποίητη είναι
και με τίποτα δεν πολεμιέται.
Μα εσύ αλλιώς την έμαθες που 
 Πέρα απ΄τα έργα σου τίποτα δε λογαριάζεις
Κι όλο με δημιουγούς συναλάσσεσαι
παρότι απ΄τους δημιουργούς σου πάσχεις
Και ζεις την καταστροφή.

Τη δύναμη που κινεί τη σκέψη σου ανερώτητη την αφήνεις
Και την πρώτη ύλη που πλάθεις τα έργα του
ως αυτονόητη τη θεωρείς κι ανέξοδη-
χωρίς καμμια οφειλή.
Στ’ άχτιστο χτίζεις μα αυτή άχτιστη μένει
Κι ας την παραποιείς και ας τη διασύρεις
Κι ας την σκεπάζεις με των έργων σου τη δόξα:
Λάμψεις πολέμου και ειρήνης- του νέου πολέμου προπαρασκευή.

Μόνο με τις θρησκείες είσαι ικανός να τα βάζεις
Και συχνά δίκαιο έχεις
μα παραπέρα δε μπορείς.
Τη φωνή της ψυχής σου θάβεις εντός σου και το άλμα αποφεύγεις
Την άχτιστη των πάντων αρχή να δεις
Και το αποίητο θαύμα να ομολογήσεις
Όπου εντός του παίζουμε σαν τα παιδιά
Και τον ξένο πετροβολούμε
Μέχρις θανάτου.

Το λοιπόν;
Αν το χτιστό και τ΄άχτιστο προσπαθούσες να διακρίνεις
Λες τότε ν’ άλλαζε  κάτι
Σ’ αυτή την ιστορία την αιματηρή
των σταυρωτών μας;
11-4-2017

ΗΕΛΤΙΟΣ- ΜΕΓΑΛΗ ΤΡΙΤΗ

Τον πόνο και τη θυσία Του άν ένοιωθες λίγο

αδελφέ, αν έμπαινες λίγο στην καρδιά του
που νίκησε την έχθρα και πάλλεται για σένα,
Δε θάχες τώρα εσύ να υποφέρεις
Και στους πολέμους να χάνεις τη ζωή
Και τα παιδιά σου.

Αλλά σε τούτες τις πόλεις
Με τα καταφύγια και τα κλειστά παράθυρα
Ποιός ένοικος θ' ανοίξει τα παραθυρόφυλλα
Τον ήλιο ν’ αντικρύσει;

Την κάθε αλήθεια η εξουσία
Την παραποιεί και όπλο της την κάνει
Τον πόλεμο για να συντηρεί
Και τα αισχρά της κέρδη.
11-4-2017

ΜΑΡΙΑ ΣΟΥΛΤΑΤΟΥ-ΤΟ ΤΡΙΖΟΝΙ-ΜΙΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ -ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ

ΗΕΛΤΙΟΣ- ΠΡΟΣ ΤΟ ΓΟΛΓΟΘΑ

Δεν αποζήτησα το σταυρό. Τη ζωή αποζήτησα
Όχι την επουράνια αλλά αυτήν εδώ και τώρα
που το μυαλό σου αδελφέ δεν την αφήνει να φυτρώσει
κι άστρα να γεννήσει ανθισμένα.
Με σταύρωσες. Και με σταυρώνεις κάθε μέρα
Και δεν το βλέπεις.
Περίλυπος η ψυχή μου μέχρι θανάτου
Και δε μπορείς να με νοιώσεις,
Από το δάσος του Εγώκαιρου να βγεις
Και να περάσεις το ποτάμι
Περιπατώντας επί των υδάτων.

Μονάχα ό,τι κατασκευάζεις αναγνωρίζεις
Και όσους υπό την εξουσία σου τίθενται
Μονάχα αυτών το θάνατο μετράς.

Σε καταλαβαίνω. Μα για να με καταλάβεις κι εσύ
Το Γολγοθά μονάχος θ’ ανεβώ
Και τη σταυροθέμελη ιστορία σου θα διαβώ
Εν μέσω της σκοτίας
«Εκείθε με τους αδελφούς, εδώθε με το χάρο».
10-4-2017

Ν.Ερηνακης

Λέω να εξαϋλωθώ σε όνειρο

Μου θυμίζεις ό,τι δεν είμαι
Ο χρόνος πρέπει να γίνει σύμμαχος
Μα παραμένει εχθρός
Λέω να εξαϋλωθώ σε όνειρο

Άμα ακόμα πονάς είναι γιατί
Μοιάζεις μικρός
Και θυμίζεις αγάπη

Μας περιμένει όμως ο ωκεανός σου
Πάμε μαζί
Κι ας γκρεμιζόμαστε σε κάθε ηλιοβασίλεμα

Το μόνο που ζηλεύω από τους θεούς
Είναι ο τρόπος που πεθαίνουν
Αφήνουν πάντα το κοινό τους
Καταγοητευμένο
.
Ν.Ερηνακης

Οι ελεύθεροι Πολιορκημένοι. HD Ολόκληρο.

Γιάννης Ρίτσος- Τα Τετραθεμελα ΤΟΥ Κοσμου

Ω, εσύ που μίλαες στα πουλιά, στου δάσους τα γυμνά κλαδιά,
στου αγρού τα κρίνα και γλυκά στον κάθε πόνο εστράφης-
σου κρέμασαν στο χέρι σου μιαν αρμαθιά βαριά κλειδιά
να κλεις μπουντρούμια, ιδιώνυμα γελώντας να υπογράφεις.

Συχώρα τον αμαρτωλό, Χριστέ, ο εργάτης σήμερα
καθώς πέφτει στη σκέψη του των φυλακών η αυλαία
σε βλέπει μ’ όψη βλοσυρή και με τα μάτια ανήμερα
να του απαγγέλεις την ποινήν ίδιος με εισαγγελέα.

Χριστέ, που εδιάβης κι άνθισαν κρίνα οι ευλογίες σου λευκά
κ’ ήπιες νερό στου πένητα την ταπεινή παράγκα
κ’ έφεγγε η νύχτα ως έστρεφες γύρω τα μάτια σου γλαυκά,
τώρα φρουρό σε βάλανε μπρος στων πλουσίων τη μπάγκα.

Θάπρεπε να σε βλέπουνε τ’ αθώα παιδιά με σκιερά
μάτια στην κούνια στην κούνια γείρανε και σώπασαν στον ύπνο
κι όμως σε βλέπουν οι κλητοί σου μες στον κύκλο του παρά
να στρώνεις, δούλος ταπεινός, των τυράννων το δείπνο.

Και τ’ όνομά σου θάπρεπε να ψιθυρίζουν ν’ απαντούν
στάχυ στο στάχυ, καλαμιές που δείχνουν το φεγγάρι.
Τώρα τα μαύρα στόματα των πυροβόλων το βροντούν,
και στίβεις μες στα χέρια σου τις νέες καρδιές σφουγγάρι.

Χριστέ, φραγμό σε στήσανε μπροστά στο δρόμο του φτωχού
και τ’ οργισμένο του ύψωναν σ’ εκστάσεις όλβιες μάτι,
μα βάρυνε πολύ ο κασμάς σε χέρι εργάτη και πριχού
σκάψει τον τάφο του γκρεμίζει το άδειο σου παλάτι.

Χριστέ, η καρδιά σου ήταν καρδιά όλου του κόσμου
μα έμεινε στην υποταγή δεμένη για να δένει
κι αν τρόμαξαν ποτέ οι εχθροί για την πλατιά σου τη φωνή
οι ίδιοι σου στεφανώσανε την όψη αντεστραμμένη.

Μα ο πόνος τώρα ωρίμασε κ’ έκφραση δίκιου βρήκε η οργή,
σπάνε οι αλυσίδες της σκλαβιάς κ’ η υπομονή σου εχάθη,
και σε θωρώ στο νέο σταυρό, Χριστέ, στη ρόδινη αυγή,
απ’ το στερνό σου θάνατο η ζωή χαρά να πλάθει.

Γιάννης Ρίτσος
.
.
Τα Τετραθεμελα ΤΟΥ Κοσμου

Στέλλα Τεργιακή- Γεννήθηκα Ελληνίδα

A little further (Ligo akoma) - Margaris & Mavroudis (music: Mikis Theod...

ΗΕΛΤΙΟΣ- ΕΛΛΑΔΑ

...Ερχόμαστε απο μακριά.
Μας κατατρέξαν πολλάκις οι καιροί,
Αλλά δε χάσαμε το δρόμο
Την αλήθεια αναζητούντες.
Πόλεις γεννήσαμε και χρυσούς αιώνες και
τη βαρβαρότητα πολεμήσαμε
ασπίδα φωτός γενόμενοι υπέρ πολλών μέσα στην άβυσσο
με το Σωκράτη και το Χριστό κοντά μας
την αμαρτία μας ζυγιάζοντας
με υψωμένο στο χέρι το σπαθί
στου σκλαβωμένου γένους μας
υπακούοντας την ιερή ανυπότακτη ορμή:
ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ-
Σημείο θεϊκό
Στο ιερό μυστήριο της ύπαρξής μας
Που δεν πιάνεται στο δίχτυ
Των αριθμών και των θεωριών
Και προηγείται
των επινοήσεων
και των οργάνων
του θανάτου.
25-3-2017

Δρόμο να σχίσουν τα σπαθιά -Ελεύθεροι Πολιορκημένοι -

ΕΣΕΙΣ ΒΟΥΝΑ ΜΟΥ ΟΜΟΡΦΑ ~ ΠΕΤΡΟΣ ΑΝΔΡΟΥΤΣΟΠΟΥΛΟΣ

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΦΩΤΙΑΔΗΣ - ΣΠΑΣΜΕΝΕΣ ΛΕΞΕΙΣ

''Ζω σ'ενα σπίτι χωρίς παράθυρα, 

χωρίς μια πόρτα να βγω πιο εξω

χωρίς αέρα, με χέρια ανάπηρα, 

νιώθω μονάχα πως δε θα αντέξω..



Ζω σε μια πόλη χωρίς περάσματα

χωρίς τους μάγους που κρύβω μέσα,

με το μυαλό να ζει χαράματα

όσα νωρίς γερά το 'δέσαν.



Ζω σ'ένα σώμα μες στα φαντάσματα, 

χωρίς ελπίδα πως θα γυρίσω,

με την καρδιά μες στα χαλάσματα,

να βρίσκει λόγους να μένει πίσω.



Ζω σ'ένα κόσμο μέσα στον κόσμο μου,

σπασμένες λέξεις μες στο κεφάλι,

στήνουν χορό μπροστά στο δρόμο μου

και με τραβάνε στη νύχτα πάλι...



Στίχοι-Μουσική:Δημήτρης Φωτιάδης.

Mikis Theodorakis - RHAPSODIES FOR GUITAR AND ORCHESTRA (Romancero Gitano)

ΗΕΛΤΙΟΣ -ΙΣΩΣ

Ισως

Νάμεινε μόνο η λέξη

Το έσχατο νήμα

Που ενώνει το πετούμενο γεράκι

με το γερακάρι

Με το αναίτιο είναι

Που  τον κοσμικό  άνεμο κυβερνά

κι αλλάζει  χρώματα και μορφές

στο  ακρογιάλι  του Πρωτέα

όπου υψώνεις τους πύργους σου σαν παιδί

πριν τρέξεις να τη συναντήσεις

και βρεις  μέσα στα μάτια της

το αίνιγμα που είσαι.

22-3-2017

Μ.Βαμβουνάκη.

Την αρετή περισσότερο την εκτιμούν οι χαρακτήρες με πάθη..
Τη μοναξιά εκείνοι που λαχταρούν τη συντροφιά των άλλων..
Και τη σιωπή,όσοι έχουν τα σπουδαιότερα να πουν..

Μ.Βαμβουνάκη.

ΓΙΟΒΑΝΝΑ ΑΝΕΒΗΚΑ ΠΟΛΥ ΨΗΛΑ

Ανδρέας Α. Αρτέμης

Ανδρέας Α. Αρτέμης

2 ώρες · 

«Γίνου πιστός άχρι θανάτου και δώσω σοι τον στέφανον της ζωής…»

(Αποκάλυψη Ιωάννη Β’ 10)

Έτσι χάνονται οι άνθρωποι (μαζί τους κι εγώ…) μέσα στην εικονικότητα του διαδικτύου. Πεθαίνουν κι ανασταίνονται σαν εκείνο το παλιό παιχνίδι «κόλαση ή παράδεισος»…έτσι με ένα «κλίκ-διαγραφής», χάνονται ή δοκιμάζονται ή επιδοκιμάζονται οι σχέσεις των ανθρώπων Κενοτάφια φεϊσμπουκικά…όσων έχουν φύγει από τη ζωή. Μόνο οι φωτογραφίες τους μένουν και λέξεις μετέωρες ή κενές ! Ναι.Τα λόγια δεν έχουν τελωνείο. Τοκίζονται σαν καταθέσεις προ…. κι εξοφλούνται στο διάβα του χρόνου με ανάπηρους βηματισμούς .

Ίσως ποτέ δεν υπήρξε αγάπη ουσιαστική στον πλανήτη. Όλα είναι προϊόντα μίσους κι επιβολής εξουσίας. Ποίος κράτησε ή αθετεί τον όρκο του ή το λόγο του….(Βλέπω παράλληλα κι αναρτήσεις μελιστάλακτων «δήθεν». Διαβάζω ακόμη και για τις φιλοδοξίες των πολιτικών μας και θαυμάζω πως ο «Θεός» του διαδικτύου τα έφτιαξε όλα με τόση σοφία)! Κι έτσι ξαφνικά μια μέρα, διαπιστώνουμε ότι λέξεις δεν σώζουν καμιά συνέχεια του εφήμερου βίου !Στροβιλιζόμαστε στη μικρή καθημερινότητα μας απαθείς θεατές –ακροατές μιας μονοδιάστατης πραγματικότητας που ηχεί αχαρακτήριστη στου εφήμερου την πλήξη.

Ναι…! «Ο νους παράγει την σκέψη. Η σκέψη προϋποθέτει γνώση και μνήμη που είναι τα υλικά που την τροφοδοτούν. Γνώση και μνήμη είναι στοιχεία που σχετίζονται με το παρελθόν, αφού έχουν αποκτηθεί σε παρελθόντα χρόνο. Η σκέψη έχει άμεση σχέση με τον λόγο. Με την σκέψη προσεγγίζεται ο λόγος, η βαθύτερη αιτία των πραγμάτων έτσι όπως αυτή μπορεί να συνειδητοποιηθεί. 

Ένα από τα μεγαλύτερα επιτεύγματα των αρχαίων ελλήνων ήταν ο ορθός λόγος. Το μεγάλο δώρο του ελληνικού πολιτισμού στην ανθρωπότητα: Μέσω της σκέψης το άτομο μπορεί να παράγει τον ορθό λόγο που με την σειρά του είναι ένα κατάλληλο εργαλείο για να προσεγγισθεί η γνώση. Στην ακμή του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού εδραιώθηκε η δυνατότητα του άνθρωπου με δικές του δυνάμεις να προσεγγίζει την αλήθεια και όχι να την δέχεται ως αλήθεια κάποιας θείας αποκάλυψης, από προφήτες ή ιερά κείμενα. Έτσι πραγματοποιήθηκε η μετάβαση από τον μύθο στον λόγο. Αυτό γέννησε τη δημοκρατία, τη φιλοσοφία, την επιστήμη, την τέχνη όπως τελικά τα εξέλιξε ο δυτικός πολιτισμός…»

Κάθομαι και σκέφτομαι ότι στις μέρες μας ο πολιτισμός είναι υπόθεση γενικότερων συμπεριφορών. Η συνείδηση που αναπτύσσουμε ως μικρόκοσμος και η ελεύθερη βούλησή μας καθορίζει ποιο από τα πεδία του μακρόκοσμου επιλέγουμε να βιώνουμε ως ιδιαίτερο περιβάλλον δράσης. Ακόμη όμως κι αν διαλέγουμε ως πεδίο την οικογένεια, ή το έθνος, ποτέ δεν παύουμε να είμαστε κύτταρα του συμπαντικού κοσμικού ρευστού. 

Όταν η σκέψη γεννιέται εναρμονισμένη με την καρδιά, αυτό σημαίνει ότι έχει δημιουργηθεί με την μεσολάβηση της θέλησης ένας παλμός προς το μέλλον. Η αλήθεια της σκέψης που προέρχεται από τη συντονισμένη καρδιά με τον Κοσμικό ρυθμό δεν είναι απαραίτητα αιώνια διότι και η αλήθεια η ίδια βρίσκεται σε εξέλιξη…

Θηρίο είναι τελικά ο άνθρωπος ..κι ας δείχνει κάποτε..ανάμεσα σε δήθεν και μη, ότι κυνηγάει ανεμόμυλους ή ότι κλωτσάει τη σκάλα για να αναρριχείται περισσότερο. Έχει ναι, γυρίσματα ο καιρός. Ίσως κιόλας καραδοκεί…Ωστόσο στην άλλη μεριά του καθρέφτη υπομονετικά κάθεται και με αγριοκοιτάει «η θεωρία των παιγνίων» που περιλαμβάνει ένα σύνολο μοντέλων (όπως έχω ξαναγράψει..).Tο μοντέλο είναι μια αφαίρεση που χρησιμοποιούμε για να κατανοήσουμε πραγματικές καταστάσεις… Ένα μοντέλο δεν μπορεί να κριθεί με απόλυτα κριτήρια ως σωστό ή λανθασμένο. Η χρησιμότητα ενός μοντέλου καθορίζεται από το σκοπό για τον οποίο χρησιμοποιείται.

Κάποτε ίσως το αντιληφθείτε κι εσείς, πόσο δύσκολο είναι να μεταπλάθεται το ανεπίκαιρο σε αιώνιο, με ουσιαστική σκέψη .

ΗΕΛΤΙΟΣ- ΕΚΜΥΣΤΗΡΕΥΣΕΙΣ

Ερημιά...

 Ο άλλοι βλέπουν τις μαύρες τρύπες που θα απορροφήσουν κάποτε το ηλιακό μας σύστημα και το γαλαξία μας. Κι εγώ βλέπω τη μαύρη τρύπα που ανοίγει η ποιητική μας, μια σκέψη που έγινε μονοδιάστατη αρνούμενη το γαλαξία της καταγωγής της. 

Τι άλλο είναι η σκέψη και το συναίσθημα από τον πάγκο με/ και τη σμίλη μορφοποίησης και χρωματισμού των παλμών της αλύτρωτης ύπαρξής μας; 

16-3-2017

Μάνος Ελευθερίου- Μαλαματένια λόγια

“Μαλαματένια λόγια στο μαντήλι
τα βρήκα στο σεργιάνι μου προχτές
τ’αλφαβητάρι πάνω στο τριφύλλι
σου μάθαινε το αύριο και το χτες
μα εγώ περνούσα τη στερνή την πύλη
με του καιρού δεμένος τις κλωστές.

Τ’αηδόνια σε χτικιάσανε στην Τροία
που στράγγιξες χαμένα μια γενιά
καλύτερα να σ έλεγαν Μαρία
και να ‘σουν ράφτρα μες στην Κοκκινιά
κι όχι να ζεις μ’ αυτή τη συμμορία
και να μην ξέρεις τ’άστρο του φονιά.

Γυρίσανε πολλοί σημαδεμένοι
απ’του καιρού την άγρια πληρωμή
στο μεσοστράτι τέσσερις ανέμοι
τους πήραν για σεργιάνι μια στιγμή
και βρήκανε τη φλόγα που δεν τρέμει
και το μαράζι δίχως αφορμή.

Και σαν τους άλλους χάθηκαν κι εκείνοι
τους βρήκαν να γαβγίζουν στα μισά
κι απ’το παλιό μαρτύριο να ‘χει μείνει
ένα σκυλί τη νύχτα που διψά
γυναίκες στη γωνιά μ’ασετιλίνη
παραμιλούν στην ακροθαλασσιά.

Και στ’ανοιχτά του κόσμου τα καμιόνια
θα ξεφορτώνουν στην Καισαριανή
πώς έγινε με τούτο τον αιώνα
και γύρισε καπάκι η ζωή
πώς το ‘φεραν η μοίρα και τα χρόνια
να μην ακούσεις έναν ποιητή.

Του κόσμου ποιος το λύνει το κουβάρι
ποιος είναι καπετάνιος στα βουνά
ποιος δίνει την αγάπη και τη χάρη
και στις μυρτιές του Άδη σεργιανά
μαλαματένια λόγια στο χορτάρι
ποιος βρίσκει για την άλλη τη γενιά.

Με δέσαν στα στενά και στους κανόνες
και ξημερώνοντας Παρασκευή
τοξότες φάλαγγες και λεγεώνες
με πήραν και με βάλαν σε κλουβί
και στα υπόγεια ζάρια τους αιώνες
παιχνίδι παίζουν οι αργυραμοιβοί.

Ζητούσα τα μεγάλα τα κυνήγια
κι όπως δεν ήμουν μάγκας και νταής
περνούσα τα δικά σου δικαστήρια
αφού στον άδη μέσα θα με βρεις
να με δικάσεις πάλι με μαρτύρια
και σαν κακούργο να με τιμωρείς.”

Λίτσα Φιλίππου- Ενός λεπτού σιγή

Ενός λεπτού σιγή για εμάς τους ευαίσθητους αυτής της γης. Ενός λεπτού σιωπή για την κάθε μας πληγή που αιμορραγεί. Φόρος τιμής για όσους πνίγουμε τον πόνο μας στις θάλασσες της κατανόησής μας και μοιράζουμε συγχώρεση. Ταξιδεύουμε στους ωκεανούς της προδοσίας μας, με καράβι την εμπιστοσύνη μας. Ξανοιγόμαστε στα άγρια πέλαγα του κόσμου, με βάρκα την ευάλωτη καρδιά μας. Και αρμενίζουμε σε άγνωστα λιμάνια με φάρο την καλή μας πίστη.

Ενός λεπτού σιγή για εμάς τους ευαίσθητους και αιώνια ρομαντικούς. Εμάς που γράφουμε παραμύθια βγαλμένα από τα όνειρά μας. Ζωγραφίζουμε με τα πινέλα της φαντασίας το μυαλό μας. Γυαλλίζουμε κάθε βράδυ με την σκέψη μας το φεγγάρι, για να φωτίζει καλύτερα τα σκοτάδια μας. Χαμογελάμε καθημερινά στον ήλιο, για να ζεστάνει περισσότερο το μέσα μας. Κάνουμε ουράνιο τόξο την ελπίδα μας όταν ο μαυρίζει ο ουρανός μας. Διώχνουμε τα σύννεφα απο τη ζωή μας, ξεπλένοντάς τα με τα δάκρυά μας. Κρατάμε ομπρέλα στις καταιγίδες την επιμονή μας. Γινόμαστε μούσκεμα στις μπόρες δαμάζοντας την αντοχή μας. Και λυγίζουμε στους κεραυνούς και τις αστραπές που κτυπάνε το κορμί μας.

Απότιση τιμής για όλους εμάς που υφαίνουμε την ψυχή μας με τα όνειρά μας. Κεντάμε τις μέρες με τη θετικότητά μας. Μπλέκουμε πόντο πόντο την αισιοδοξία μας. Σμιλεύουμε την προσωπικότητά μας με τα πάθη μας και τους φόβους μας. Χαράζουμε μέσα μας τα σημάδια απο κάθε μας πάθος με το μελάνι της καρδιάς μας. Στιγματίζουμε τις στιγμές μας με τρυφερότητα. Στεκόμαστε με αξιοπρέπεια πάνω απο τα ερείπια μας. Σκεπάζουμε τις κακίες και τα μίση με το πέπλο της καλοσύνης και της στοργής μας. Και περιμένουμε ως άλλες Πηνελόπες, την άφιξη του ιδανικού μας στην Ιθάκη του.

Ένα λεπτό για όσους ματώσαμε τα χέρια μας, κρατώντας τα θρύψαλα της ψυχής μας και σκορπίζαμε χαμόγελα. Μοιράσαμε τα κομμάτια της οντότητας μας στους περαστικούς απο την ζωή μας, για να μην τους λείψει τίποτα. Χαρίσαμε την καρδιά μας σε αυτούς που δεν είχαν δική τους. Δανείσαμε τα συναισθήματά μας σε αυτούς που δεν μπορούσαν να νιώσουν. Καήκαμε στη φωτιά για να ζεστάνουμε αυτούς που πάγωσαν το «είναι» μας. Δώσαμε τις μεγαλύτερες μάχες μας για να προστατεύσουμε αυτούς που μας λεηλάτησαν. Κλειδώσαμε συναισθήματα και σιωπές στα υπόγειά μας για να μην τρομάξουμε τους άλλους. Δοθήκαμε ολόκληρωτικά στους αχάριστους που απομυζούσαν την ενέργεια μας.

Για εκείνους που επιμένουμε ακόμη να οραματιζόμαστε πάνω απο τα συντρίμμια των ονείρων μας. Να αισιοδοξούμε βογγώντας απο τον πόνο. Να δινόμαστε αδιαφορώντας για την αχαριστία. Να εμπιστευόμαστε χωρίς να μας αγγίζει ο φόβος. Να κατανοούμε χωρίς να επικρίνουμε. Να συγχωρούμε χωρίς να κρατάμε σημαία τις κακίες. Για εμάς που αρμενίζουμε κόντρα στους ανέμους αυτής της γης. Που δεν πάψαμε ποτέ να πιστεύουμε στην ανθρωπιά κι ας ξέσκισε τα σωθικά μας η προδοσία και η αχαριστία. Δε σταματήσαμε να αναζητούμε και να υπερασπιζόμαστε το δίκαιο και ας μας αδίκησε τόσο πολύ αυτός ο κόσμος. Δε μας στιγμάτισαν οι πληγές που χαράκωσαν την καρδιά μας, και ας συνεχίζουν να αιμορραγούν. Δε χάσαμε την όαση της ελπίδας μας αντικρύζοντας την έρημο της απόγνωσής μας. Δεν απωλέσαμε τη γλυκύτητα μας, πίνοντας αμέτρητες φορές απο το ποτήρι της πίκρας. Δεν κατάφεραν όλα τα άσχημα που βιώσαμε να αλλοιώσουν την εσωτερική ομορφιά μας. Και δεν έσβησαν ποτέ τα φώτα της υπόστασής μας στα σκοτάδια αυτού του κόσμου.

Ενός λεπτού σιγή για εμάς τους ευαίσθητους – δυνατούς αυτής της γης. Που καταφέρνουμε να διατηρούμε την αγνότητα και την ευαισθησία μας σε όλα όσα στέκονται μικρά μπροστά στο μεγαλείο της ψυχής μας.

Λίτσα Φιλίππου