ΠΟΙΗΣΗ-ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ

Σάββατο 6 Σεπτεμβρίου 2014

Σπύρος Ποταμίτης-Είμαι πωρωμένος [Απόσταση αναπνοής]

Είμαι πωρωμένος.

Είμαι πωρωμένος από παιπάλη κραυγών
και κονιορτό πόθων.
Γκρίζος από στάχτη αυγών που κάηκαν
αθέατες και διακριτικές.
Γαλάζιος απ΄ τη φυλλορροή των ουρανών
και το ιώδιο του πελάγου.
Λευκός απ΄ την μπογιά του ασβέστη
και τους ανθούς του χαλαζιού.
Στροβιλίζομαι μες στην οργή των ανθρώπων
και τη τρικυμία των στοχασμών.
Χαραγμένος απ΄ τη σκουριά των ονείρων
και τη δύναμη των ανέμων σκέφτομαι.

Είμαι εδώ όπως ένα μαραμένο κρίνο
ξεχασμένο σε βάζο με ακάθαρτο νερό.
Αντιπαλεύω τον εαυτό μου με μανία
ζαλισμένος απ΄ τον ίλιγγο της σιωπής.
Δεν βλέπω πουθενά. Δεν αγγίζω τίποτα.

Κάπου – κάπου τραγουδάω σαν τον πρωινό τσίπιρα
δειλά – δειλά πριν χαράξει.
Κάπου – κάπου ανοίγω το παράθυρο να δεχτώ
τον άνεμο που θεριεύει.
Κάπου – κάπου ανακατεύω την αγρύπνια μου
με την ώχρα του φεγγαριού θεραπευτικό βότανο.

Είναι φορές που λέω ότι έχω μια μεγάλη ουλή
ανάμεσα στα κλειστά μου μάτια
που ταξιδεύουν τα μεταγωγικά πλοία
όπως με παλίρροια το Σουέζ.
Κι όμως αναπνέω στον ίδιο ρυθμό από αιώνες
το ίδιο σαν να γράφω χρόνια την ίδια λέξη
σε σελίδες φύλλων αδιάκοπα, μονόλεξο ανθολόγιο.

Κάποιες φορές το μονοπάτι στενεύει
σαν θέλεις να διαβείς τη στενωπό του αδιάψευστου
τόσο που λες δεν θα χωρέσεις και νιώθεις απειλή ναυαγίου
κοντά στην ακτή με τα βράχια και το φάρο
που φυλάνε το άνοιγμα.
Τούτος ο φάρος σηματοδοτεί το κουφάρι μου
που αναπαύεται μακάριο στο βυθό του.

Αγριεμένος σαν το τσακάλι που παραμονεύει
το θήραμα του πίσω απ΄ τις φυλλωσιές
μια φλόγα ανάβει στα μάτια μου, μικρός φονιάς.
Θέλω να διαρρήξω τους ιστούς της σάρκας μου
και να γευτώ την ουσία των πρωτεϊνών μου.
Είμαι πεινασμένος σαν τους Αφρικάνικους λαούς
αφυδατωμένος απ΄ την ξηρασία
και διογκωμένος από την έλλειψη ασβεστίου.
Τούτος ο χρόνος με μεγάλωσε τόσο που γέρασα
σαν την παρθένα που απώλεσε την αγνότητα της
για να ενηλικιωθεί.

Είμαι ένας μαγικός αυλός στα χέρια
του πιο ακαμάτη μουσουργού.
Θέλω να μαγέψω την ακοή των αγγέλων
και να αιχμαλωτίσω τη δύναμη των θεών.
Θρυμματίζω τον γιγάντιο σαρκοφαγωμένο βράχο
που στέκει δίπλα στο πέλαγος ακοίμητος φρουρός
της τραμουντάνας που θεριεύει τα κύματα
και κάνει τα καράβια να δένουν στα απάνεμα.
Όταν μανιάζει η καταιγίδα βγαίνω και περπατάω
στο βρεγμένο χώμα. Απ΄ τη λάσπη στραγγίζω
την υγρασία στα υγρά μου χείλη και γεύομαι
την ανελέητη δροσιά της σκληράδας της.
Όταν κοπάζει ο άνεμος γυρίζω πίσω
σαν να φοβάμαι τη θύελλα της άπνοιας και των λιμανιών
και να βουλιάζω στο βάλτο που δεν ταράζει
τίποτα τα νερά του.

Είμαι ένας οξειδωμένος μεντεσές της πόρτας
που διακινδυνεύει το άνοιγμα της στον άνθρωπο.
Να γιατί θέλω να συντρίψω την αλληλουχία των καιρών
μες στο πέρασμα των αιώνων.
Να γιατί θέλω να σωρεύσω την ιερή τέφρα
των νεκρών μέσα απ΄ τις σάρκες μου.
Να γιατί θέλω να εξουθενώσω το ανυπέρβλητο
και να καταδείξω την παντοτινότητα του μικρού.
Είμαι ολοκόκκινος. Μια λευκή γάζα που βάφτηκε
μέσα στο αίμα των ανθρώπων.

Να γιατί δεν είμαι τίποτα άλλο
από ένας οξειδωμένος μεντεσές
που τρίζει ανοίγοντας την καρδιά του!

[ Από την ποιητική συλλογή «Απόσταση αναπνοής» ]

Είμαι πωρωμένος [Απόσταση αναπνοής]

Ποίηση - Απαγγελία - Video Σπύρος Ποταμίτης

YOUTUBE.COM

Παρασκευή 5 Σεπτεμβρίου 2014

Γιώργος Σεφέρης Ένας γέροντας στην ακροποταμιά

Ένας γέροντας στην ακροποταμιά
Στὸν Νάνη Παναγιωτόπουλο
Ἀπὸ τὴ Συλλογὴ «Ποιήματα» 20η ἔκδοση, ΙΚΑΡΟΣ ΕΚΔΟΤΙΚΗ ΕΤΑΙΡΙΑ, Ἀθῆναι 2000.

Κι ὅμως πρέπει νὰ λογαριάσουμε πῶς προχωροῦμε.
Νὰ αἰσθάνεσαι δὲ φτάνει μήτε νὰ σκέπτεσαι μήτε νὰ κινεῖσαι
μήτε νὰ κινδυνεύει τὸ σῶμα σου στὴν παλιὰ πολεμίστρα,
ὅταν τὸ λάδι ζεματιστὸ καὶ τὸ λιωμένο μολύβι
αὐλακώνουνε τὰ τειχιά.

Κι ὅμως πρέπει νὰ λογαριάσουμε κατὰ ποῦ προχωροῦμε,
ὄχι καθὼς ὁ πόνος μας τὸ θέλει καὶ τὰ πεινασμένα παιδιά μας
καὶ τὸ χάσμα τῆς πρόσκλησης τῶν συντρόφων ἀπὸ τὸν ἀντίπερα γιαλό•
μήτε καθὼς τὸ ψιθυρίζει τὸ μελανιασμένο φῶς στὸ πρόχειρο νοσοκομεῖο,
τὸ φαρμακευτικὸ λαμπύρισμα στὸ προσκέφαλο τοῦ παλικαριοῦ
ποὺ χειρουργήθηκε τὸ μεσημέρι•
ἀλλὰ μὲ κάποιον ἄλλο τρόπο, μπορεῖ νὰ θέλω νὰ πῶ καθὼς
τὸ μακρὺ ποτάμι ποὺ βγαίνει ἀπὸ τὶς μεγάλες λίμνες τὶς κλειστὲς
βαθιὰ στὴν Ἀφρικὴ
καὶ ἤτανε κάποτε θεὸς κι ἔπειτα γένηκε δρόμος καὶ δωρητὴς
καὶ δικαστὴς καὶ δέλτα•
ποὺ δὲν εἶναι ποτὲς του τὸ ἴδιο, κατὰ ποὺ δίδασκαν οἱ παλαιοὶ γραμματισμένοι,
κι ὡστόσο μένει πάντα τὸ ἴδιο σῶμα, τὸ ἴδιο στρῶμα, καὶ
τὸ ἴδιο Σημεῖο,
ὁ ἴδιος προσανατολισμός.

Δὲ θέλω τίποτε ἄλλο παρὰ νὰ μιλήσω ἁπλά, νὰ μοῦ δοθεῖ
ἐτούτη ἡ χάρη.
Γιατί καὶ τὸ τραγοῦδι τὸ φορτώσαμε μὲ τόσες μουσικὲς
ποὺ σιγά-σιγὰ βουλιάζει
καὶ τὴν τέχνη μας τὴ στολίσαμε τόσο πολὺ ποὺ φαγώθηκε
ἀπὸ τὰ μαλάματα τὸ πρόσωπό της
κι εἶναι καιρὸς νὰ ποῦμε τὰ λιγοστά μας λόγια γιατί ἡ
ψυχή μας αὔριο κάνει πανιά.

Ἂν εἶναι ἀνθρώπινος ὁ πόνος δὲν εἴμαστε ἄνθρωποι μόνο γιὰ νὰ πονοῦμε γι’αὐτὸ συλλογίζομαι τόσο πολύ, τοῦτες τὶς μέρες, τὸ μεγάλο ποτάμι
αὐτὸ τὸ νόημα ποὺ προχωρεῖ ἀνάμεσα σὲ βότανα καὶ σὲ χόρτα
καὶ ζωντανὰ ποὺ βόσκουν καὶ ξεδιψοῦν κι ἀνθρώπους ποὺ σπέρνουν
καὶ ποὺ θερίζουν
καὶ σὲ μεγάλους τάφους ἀκόμη καὶ μικρὲς κατοικίες τῶν νεκρῶν.
Αὐτὸ τὸ ρέμα ποὺ τραβάει τὸ δρόμο του καὶ ποὺ δὲν εἶναι τόσο διαφορετικὸ
ἀπὸ τὸ αἷμα τῶν ἀνθρώπων
κι ἀπὸ τὰ μάτια τῶν ἀνθρώπων ὅταν κοιτάζουν ἴσια-πέρα χωρὶς
τὸ φόβο μὲς στὴν καρδιά τους,
χωρὶς τὴν καθημερινὴ τρεμούλα γιὰ τὰ μικροπράματα ἢ ἔστω
καὶ γιὰ τὰ μεγάλα•
ὅταν κοιτάζουν ἴσια-πέρα καθὼς ὁ στρατοκόπος ποὺ συνήθισε
ν' ἀναμετρᾶ τὸ δρόμο του μὲ τ' ἄστρα,
ὄχι ὅπως ἐμεῖς, τὴν ἄλλη μέρα, κοιτάζοντας τὸ κλειστὸ περιβόλι στὸ
κοιμισμένο ἀράπικο σπίτι,
πίσω ἀπὸ τὰ καφασωτά, τὸ δροσερὸ περιβολάκι ν' ἀλλάζει σχῆμα,
νὰ μεγαλώνει καὶ νὰ μικραίνει•
ἀλλάζοντας καθὼς κοιτάζαμε, κι ἐμεῖς, τὸ σχῆμα τοῦ πόθου μας
καὶ τῆς καρδιᾶς μας,
στὴ στάλα τοῦ μεσημεριοῦ, ἐμεῖς τὸ ὑπομονετικὸ ζυμάρι ἑνὸς κόσμου
ποὺ μᾶς διώχνει καὶ ποὺ μᾶς πλάθει,
πιασμένοι στὰ πλουμισμένα δίχτυα μιᾶς ζωῆς ποὺ ἤτανε σωστὴ
κι ἔγινε σκόνη καὶ βούλιαξε μέσα στὴν ἄμμο
ἀφήνοντας πίσω της μονάχα ἐκεῖνο τὸ ἀπροσδιόριστο
λίκνισμα πού μας ζάλισε μιᾶς ἀψηλῆς φοινικιᾶς.

Κάϊρο, 20 Ἰουνίου '42

ΠΗΓΗ
http://www.myriobiblos.gr/greekliterature/seferis_gerontas.html

Ithaca by C.P.Cavafy (with Sean Connery & Vangelis)

ΙTHACA [1910, 1911]
As you set out for Ithaca
hope that your journey is a long one,
full of adventure, full of discovery.
Laistrygonians and Cyclops,
angry Poseidon-don't be afraid of them:
you'll never find things like that on your way
as long as you keep your thoughts raised high,
as long as a rare sensasion
touches your spirit and your body.
Laistrygonians and Cyclops,
wild Poseidon-you won't encounter them
unless you bring them along inside your soul,
unless your soul sets them up in front of you.

Hope that your journey is a long one.
May there be many summer mornings when,
with what pleasure, what joy,
you come into harbors you're seeing for the first time;
may you stop at Phoenician trading stations
to buy fine things,
mother of pearl and coral, amber and ebony,
sensual perfume of every kind-
as many sensual perfumes as you can;
and may you visit many Egyptian cities
to learn and learn again from those who know.

Keep Ithaka always in your mind.
Arriving there is what you're destined for.
But don't hurry the journey at all.
Better if it lasts for years,
so that you're old by the time you reach the island,
wealthy with all you've gained on the way,
not expecting Ithaca to make you rich.
Ithaca gave you the marvelous journey.
Without her you would have not set out.
She has nothing left to give you now.

And if you find her poor, Ithaca won't have fooled you.
Wise as you will have become, so full of experience,
you'll have understood by then what these Ithacas mean.

Σπύρος Ποταμίτης

Την άλλη αίσθηση που σε εμπεριέχει
εξαλείφουν οι μέρες
η βαριά νάρκη της ακινησίας βλέμμα
υπομνήσεων ζωής
και το ζητούμενο εικασία αυτοσαρκαστική
που κλέβει το χρόνο...

Σταγόνα – σταγόνα θάνατου η λύτρωση!

5-9-2014

Σπύρος Ποταμίτης- Διαδρομές

Μικρή αφήγηση

Έτσι χάθηκε αυτός ο άνθρωπος:

Μ΄ ένα τυφλό κλειδί στο χέρι

κάπου στην έρημη πόλη περπατώντας.

Τίποτα δεν κρατούσε μαζί του. Τα χείλη

που τον βάσταγαν τα έριχνε στους στεναγμούς.

Σώματα δωρισμένα της μουσικής -έλεγε-

για να ζηλεύει η μοναξιά. Τίποτα άλλο.

Έτσι χάθηκε κι αυτός ο άνθρωπος:

Μ’ όλα τα χρώματα της σκοτεινιάς αναμειγμένα

σ’ ένα τυφλό κλειδί… Τίποτα άλλο.

Ένα χαμόγελο σε τριγυρίζει

Ένα χαμόγελο σε τριγυρίζει απόψε άστο να σκύψει

έτσι κι αλλιώς δεν περιμένεις τίποτα.