Γεώργιος Εργείλαος Τσιπάς

 Γεώργιος Εργείλαος Τσιπάς

16 λ. ·

Παρουσιάζω ένα θεατρικό κείμενο με μεγάλη συναισθηματική δύναμη και έντονο υπαρξιακό βάθος. Θυμίζει μονόλογο αρχαίας τραγωδίας,

με έννοιες όπως Ύβρις, Νέμεσις, Τίση, και μια ψυχαναλυτική φόρτιση που το καθιστά ταυτόχρονα θεατρικό και ανθρώπινο.

Τίτλος:

Η Σκιά του Δον Κιχώτη

(Βασισμένο σε αληθινά γεγονότα)

Μονόπρακτο θεατρικό δράμα

Σκηνή μοναδική

Σκηνικό:

Ένα λιτό δωμάτιο. Καρέκλες αντικριστά.

Ένα γραφείο, χαμηλός φωτισμός.

Ο Ασθενής κάθεται απέναντι από τον Ψυχαναλυτή.

Μιλά σχεδόν σε παραλήρημα. Ο Ψυχαναλυτής ακούει σιωπηλά.

Ασθενής (μονόλογος):

Υπάρχουν στιγμές στη ζωή που πληγώνεις...

Χωρίς να το θέλεις.

Αγαπάς, ερωτεύεσαι, παραδίνεσαι.

Κι όμως, μέσα από αυτό — βλάπτεις.

Αυτό μου συνέβη.

(Παύση. Βαθιά ανάσα.)

Πέρασε καιρός...

Κατάλαβα. Κατανόησα. Ερμήνευσα. Έμαθα.

Μα ήταν αργά.

Ήταν Ύβρις.

Και η Νέμεσις δεν άργησε να φέρει την Τίση.

Ευθύνη; Αποκλειστικά δική μου.

(Σιωπή. Κοιτά χαμηλά. Ύστερα κοιτάζει ευθεία.)

Την επομένη... σκέφτηκα πως ίσως έπρεπε να τη συναντήσω.

...Δεν έγινε... Όμως πήγα.. Εκεί που βρισκόταν.

Ήθελα να αντιμετωπίσω τον ίδιο μου τον εαυτό..

Στάθηκα απέναντί του, μόνος.

Και συνειδητοποίησα:

Ήμουν ερωτευμένος. Ό έρωτας εξεράγη απ το υποσυνείδητο και με άλωσε. Ήταν αναμενόμενο

Απλώς καταχωνιαδμένος στα μπουντρούμια του ασυνείδητου, προετοιμαζόταν να εκπυρσοκροτή- σει..Γιατί;.. Πολύ απλά διότι ήτανο έρωτας ζωής.

Τα πόδια μου λύγιζαν. Το στομάχι μου κόμπος.

Έσβηνα και μόνο στη σκέψη ότι σε λόγο θα την δω.

...

Εκείνη;

Μου είπε:

"Κι εγώ σβήνω... "

Ο αφελής εγωκεντρικός αλαζόνας που λειτουργεί μέσα μου, χάρηκε.. Ενθουσιάστηκε.. Μια γλυκιά βροχή με μούσκεψε .. Και άρχισα να φαντάζομαι..

Η προσγείωση απότομη..

"Όχι, δεν σβήνω από έρωτα, μα από την θύμηση του τραύματος που μου προκάλεσες."

(Σφίγγει τα χέρια. Πικρό χαμόγελο.)

Δεν ήξερα πόσο βαθιά την είχα πληγώσει.

Δεν είχα ιδέα...

Κι όμως φέρθηκα σαν αλαζόνας.

Ένας Δον Κιχώτης που πίστεψε ότι μπορεί να διορθώσει τα πάντα.

Φυσικά, κι αυτή η Ύβρις πληρώθηκε με ανάλογη Τίση.

(Περπατά αργά μέσα στο δωμάτιο.)

Και παρ' όλα αυτά, τελευταία, μιλούσαμε.

Ώρες ατέλειωτες, γραπτώς, εξ αποστάσεως.

Μέχρι που αποκάλυψα ότι μου συνέβη.

Τις αιτίες που με ενεργοποίησαν και κρυμμένες απ τα μάτια , δρούσαν..

Την ολική μου καταστροφή...

(Σηκώνει τα μάτια ψηλά, και σωριάζεται στην ιατρική πολυθρόνα)

Δεν θα άντεχα πλέον να την δω.

Να με δει. Ως γελοίο, αλαζόνα, υβριστή κι αποτυχημένο..

..Αποχώρησα.

Ναι...Δεν άντεξα την ήττα του εαυτού μου.

Μα έπρεπε να γίνει μια συνάντηση.

Να της δοθεί η ευκαιρία...

Όχι να συγχωρέσει — αλλά να δει.

Να με δει, όχι ως έρωτα ή τραύμα, αλλά ως άνθρωπο.Να αυτοθεραπευτεί απ το τραύμα.

(Κοιτά τον Ψυχαναλυτή.)

Κι όμως…

Ακόμη και τώρα, κάθε φορά που δημοσιεύει κάτι, ο νους μου λοξεύει ξανα: " Να ..σε θέλει.. για μένα γράφει.

Πόσο αφελές…

Πόσο εγωκεντρικό…"

Ο Ψυχαναλυτής (ήρεμα, καθαρά):

Σε άκουσα προσεκτικά.

Αυτά που περιγράφεις δεν είναι απλώς αναμνήσεις.

Είναι τραγωδία.

Μίλησες με γλώσσα αρχαίας μοίρας: Ύβρις – Νέμεσις – Τίση.

Βλέπω αυτογνωσία: αναγνωρίζεις την ευθύνη σου.

Βλέπω μεταμέλεια: δεν είναι απλή ενοχή, είναι βαθιά λύπη.

Βλέπω τραγικότητα: κατανόησες αργά το μέγεθος της πληγής που άφησες.

(Παύση. Κοιτά τον Ασθενή στα μάτια.)

Μα πάνω απ’ όλα, βλέπω ανάγκη κάθαρσης.

Ασθενής:

Τι θα ήταν το πιο σωστό για εκείνη;

Ψυχαναλυτής:

Η συνάντηση.

Χωρίς προσδοκίες.

Όχι για να πάρεις πίσω κάτι.

Αλλά για να επιστρέψεις την αλήθεια.

(Σκύβει μπροστά, τονίζει τα λόγια του.)

Να την κοιτάξεις στα μάτια.

Να μην κρυφτείς.

Να της πεις:

Ασθενής (χαμηλόφωνα):

Δεν ήρθα για να ζητήσω, ούτε να διορθώσω.

Ήρθα για να με δεις.

Όχι ως τον αλαζόνα, ούτε τον πληγωμένο.

Ήρθα για να με κοιτάξεις και να θεραπεύσεις τον πόνο. Το τραύμα.

Για να έχεις, όχι μόνο τη μνήμη ,το τραύμα , μα και τη δική μου αλήθεια.

Δεν ζητώ συγχώρεση.

Μόνο να σταθώ μπροστά σου όπως είμαι τώρα.

Ναι .. Αδίκως πόνεσεις.. Αδίκως..

Ψυχαναλυτής (ήρεμα):

Κι αν το κάνεις, μην περιμένεις τίποτα.

Η λύτρωση δεν είναι δώρο δικό της — είναι αποτέλεσμα του να μην φοβάσαι να φανείς.

Να σταματήσεις να κρύβεσαι..

Η συνάντηση δεν είναι πράξη επαναφοράς, αλλά ανθρωπιάς.

Πήγαινε όχι σαν Δον Κιχώτης.

Πήγαινε ως άνθρωπος που κατάλαβε πως οι δράκοι που πολεμούσε ήταν μέσα του.

Τίτλοι τέλους:

(Φως χαμηλώνει. Ο Ασθενής μένει μόνος. Σιωπή.)