ΗΕΛΤΙΟΣ-ΘΥΜΗΣΟΥ

Κοίτα τούτο δω το είδωλο του χρόνου

πώς φέγγει πάνω στα νερά,  

πώς  στη θαμβωτική  ομορφιά του  ξυπνάει τη μνήμη

και φτάνει  σπίτι

όπου στα γλάστρα σού’χα αφήσει τα κλειδιά.

Θυμήσου, κι ας μη με ξέρεις,

τότε που ήμασταν μαζί

τότε που ήμασταν ένα 

αγκαλιά μες τη φωτιά

κι οι δυο φωτιά σε σύντηξη ερωτική

το χρόνο γεννώντας

που μας έφερε ως εδώ,

να περπατάμε χώρια στο πολύβουο ακρογιάλι 

και ν'  αγναντεύουμε σαν ξένοι

των βράχων τ’ αγάλματα.

19-7-2015

ΗΕΛΤΙΟΣ - ΨΥΧΗ

Μπορεί και νάμαι περιττός

ένα σημείο αφανές στο αχανές διάστημα

που δεν επηρεάζει τίποτα και σημασία δεν έχω

για κανέναν ˑ

ένα δρομάκι καθημερινό που αναδιπλώνεται στη σιωπή του,

μια νότα απ' το απέναντι πεζοδρόμιο για να μετράνε οι ρομαντικοί την ευαισθησία τους μαζί με την ασημαντότητα των βρύων,

ένα ''Κύριε εκέκραξα'' μιαν εσπέρα Σαββάτου, την ώρα που ανηφορίζει λαμπρός ο αποσπερίτης  κι ανάβουνε ψηλά οι λύχνοι του στερεώματος.

Μπορεί και νάμαι περιττός
μα έχω κι εγώ ψυχή.

Δες!

Αεράκι απόμακρο πηγαινοφέρνει την κουρτίνα, κι ωθεί το ιστίο μεσοπέλαγα 

ανοίγοντας τους πόθους στο ταξίδι.

Ποιός το στέλνει;

Φτάνει από μακριά σαν ανώνυμη χάρη--

ακόμα και τότε που μένουν έρημες οι κάμαρες

και δεν κατοικεί εδώ 

κανείς.

Ίσως και να του μοιάζω  κάποτε, 
όταν περνάω δίπλα σου στη μεγάλη σάλα πνοή  πίσω

αφήνοντας γιασεμιού  

με την ελπίδα μήπως  και με διακρίνεις μες  στο πλήθος

των μεταμφιεσμένων.

Σκαλώσαμε εδώ μες τα γκρεμνά και ζοναγκιαστήκαμε* , 

της πατρίδας τις μεγάλες πέτρες  και τα  ιδεώδη των συντρόφων

σηκώνοντας κατά τα μέτρα μας  .

Γενεές επί γενεών με τον έρωτα και το θάνατο  αναμετρηθήκαμε

τη γραμμή του φωτός ακολουθώντας

μέχρι την κόψη του σπαθιού και τη λάμψη της Ανάστασης.
 Άντρες, γυναίκες και αμούστακα παιδιά  

έζησαν και πέθαναν πολεμώντας

προσδοκώντας πρόσωπο ανθρώπου να φανεί 

στου σκοτεινού ποταμού την ασπρόπετρα. 

Και κοκκίνιζαν τα μάγουλά τους από ντροπή σαν τύχαινε κι έλεγες 

πως κιότεψε ή δείλιασε κάποιος.

Αλλά  ετούτοι εδώ  συνήθειες  ξένες ακολουθούν και

με   διάσπαρτα κρυφά Νταχάου άνοιξαν παρτίδες,

με τα κολαστήρια των ψυχών  ανήμπορων κι ανίσχυρων

ηλικιωμένων 

-κάτω απ΄τα μάτια των σωμάτων ασφαλείας-

που θεία Σκέπη τα ονομάσαν.

Βελάζουν στα υπόγεια οι αμνοί, κανένας δεν ακούει.

Ανοίγει λαγούμι η βία, κανένας δεν καταγγέλλει.

Μάζα ευάλωτη,  μεταποιήσιμο υλικό  η ύπαρξή τους

δίνει το κέρδος της μέχρι  περιττό βάρος να γενεί και

άδειο ρημαγμένο κουφάρι ριχτεί στον Καιάδα 

προτού προλάβει να περάσει τον Αχέροντα.

Η Νέμεση κάποτε εμφανίζεται,  αλλά

δεν υπάρχει πια κανείς δικαίωση να λάβει.  

Ανοιχτό του θεριού το στόμα, ντυμένο, γυμνό,

μεταμφιεσμένο τριγυρνάει στους δρόμους

και στης πολιτείας παραμονεύει τα περάσματα, 

τα κάστρα, τους ναούς

και του Συντάγματος τα σκαλοπάτια....

Αθήνα 20/10-4/11 2018  &  19/2/22.

^{* φυσικός σχηματισμός συστάδας κλάδων σε γκρεμό, όπου ο εγκλωβισμός κάποιου ζώου μπορεί να καταστεί προσωρινή ή θανατηφόρα παγίδα αιχμαλωσίας.}

Το παράνομο ηχογραφημένο μήνυμα του Θεοδωράκη από την εξορία στη Ζάτουνα...

Ένα γράμμα - Νότης Σφακιανάκης

Άδεια καρδιά άδεια κλαδιά τoυ φθιvoπώρoυ η βρoχή πως με πovά άδεια ματιά φώτα σβηστά πάλι ζωvτάvεψες στα μάτια μoυ μπρoστά Έπεσα χθες μέσα σε θάλασσες παλιές μέσα σε κρύα πρωινά και σ’ εκδρομές έπεσα χθες μέσ’ στου μυαλού μoυ τις σκιές κι εσύ μoυ έγνεφες και μoυ `λεγες μηv κλαις Εvα γράμμα vα μoυ στείλεις vα μoυ πεις πως νοιάζεσαι vα μoυ πεις ότι σoυ λείπω κι ότι με χρειάζεσαι Όλα καλά κι άλλα πoλλά vα μηv κρυώσεις vα σκεπάζεσαι καλά κι όταν βρεθείς μόvη ξανά vα με φωνάξεις vα σε πάρω αγκαλιά Έπεσα χθες μέσα σε θάλασσες παλιές μέσα σε κρύα πρωινά και σ’ εκδρομές έπεσα χθες μέσ’ στoυ μυαλού μoυ τις σκιές κι εσύ μoυ έγνεφες και μoυ `λεγες μηv κλαις

Κώστας Τσιαντής- Ζάτουνα

 

Ζάτουνα Ζάτουνα

Σπίτι μας κλείσαν τα πέτρινα χρόνια

μ' ένα τραγούδι παλεύω τα στοιχειά

τις Αρκαδίες σου να λευτερώσω

που κρύβεις στα δάση  τα δασιά.

Πόσο με ξέρεις και δε μου μιλάς

πόσο με ξέρεις κι ας με αρνιέσαι

απ΄τον ίδιο Πατέρα παίρνεις το φως

κι απ' την ίδια τη Μάνα γεννιέσαι.

Ζατουνα Ζάτουνα

Το γράμμα μου το Λούσιο περνάει

πάτριο πέρασμα η Λευτεριά

στου Μαίναλου αντίκρυ μου τη σιωπή

και στ' ανυπότακτα όνειρα.

Πόσο με ξέρεις και δε μου μιλάς

πόσο με ξέρεις κι ας με αρνιέσαι

απ΄τον ίδιο πατέρα παίρνεις το φως

κι απ' την ίδια τη Μάνα γεννιέσαι.

''Απόρθητες είναι οι ιδέες και αυτοί

που τις υπερασπίζονται ηρωϊκά,

απόρθητες είναι και οι ψυχές των Ελλήνων

που έχω τάξη κι εγώ να τραγουδώ''**

_______________________________

**Από το γράμμα που έστειλε ο Μίκης  Θεοδωράκης στη διεθνή κοινότητα, από τη Ζάτουνα όπου ήταν εξόριστος (1969).

Το γράμμα εδώ: Το γράμμα του Μίκη Θεοδωράκη από τη Ζάτουνα-23 Απριλίου 1969-

"Οδοιπορικό" : Μουσική-στίχοι: Τσιαντής Γιάννης, Ερμηνεία: Ιουλία Καραπατάκη

Μουσική-στίχοι: Τσιαντής Γιάννης

Από Σμύρνη μέχρι Ευφράτη Κι από Πόντο Λιβυκό Μια Ελλάδα δίχως χάρτη Προσφυγιά του ‘22 Πλοία έδεναν στη Νήσο Για χολέρα και χτικιό Κάποιοι πέθαιναν ξοπίσω Τσέτες καίγανε το βιός R… Άμαν , άμαν Άνθρωπε λυπήσου με Κι όταν φτάναν στα λιμάνια Πειραιά και Αλμυρό Μια λύρα η κούπα γάλα Και νερό θαλασσινό Τούρκων σπόροι τους φωνάζαν Στένεψε η γη γι’ αυτούς Πέθαιναν στο δρόμο αράδα Μάνες θρήνησαν τους γιούς R… Άμαν , άμαν Άνθρωπε λυπήσου με

Νάνος Βαλαωρίτης (Nanos Valaoritis) - ΘΕΛΩ

 Νάνος Βαλαωρίτης (Nanos Valaoritis)

ΘΕΛΩ

Θέλω να φυσήξει ένα ποίημα

από το στόμα ενός φυτού

με φουσκωμένα μάγουλα

με ούριο άνεμο να ταξιδέψει

ως τον θολό ορίζοντα

όπου κόβεται η γραμμή

και αχνίζει το χάος

το πρωταρχικό

θέλω να πάω πίσω

στον τόπο μου με χείλια

δαγκωμένα που ανοίγουν

έκπληκτα σε ό,τι

παράξενο μηχανεύομαι

θέλω να γίνω ο θερμός συνήγορος

του πόθου… ο τελευταίος

ερασιτέχνης του έρωτα

που ανακαλύπτει τον εαυτό του

σώμα με σώμα παλεύει

με μια φράση φρεσκογεννημένη

θέλω νάμαι πάντοτε κοντά της

να την παίρνω από το χέρι

μια φορά κι ένα καλοκαίρι

να την οδηγώ συγκινημένη

στον λαβύρινθο του Σινεμά

20 Μαρτίου 2003

134134

7 κοινοποιήσεις

Μου αρέσει!

Σχόλιο

Κοινοποίηση