Manolis Aligizakis Μανώλης Αλυγιζάκης- ΑΜΟΡΦΟΣ

 

Manolis Aligizakis

5 ώρ.  · 

Ένα παλιό μου ποίημα //An old poem

ΑΜΟΡΦΟΣ

Ήμουν εκεί

προτού στη μήτρα μπω

καπνός από φωτιά που σιγοσβύνει

αγέρας που χτυπά το παραθύρι σου

του είναι σου ρωγμή και δέτης

τραγούδι ήμουν του πανηγυριού

εσπερινής ακολουθίας ύμνος

πριχού πάρω το σχήμα ζωντανού

και το `νομά μου να διαλέξω

ήμουν εκεί

άρωμα κόκκινου τριαντάφυλλου

ενός πουλιού πετάγισμα

ήμουν του δειλινού λυγμός πορτοκαλής

πριχού στης σάρκας την παγίδα μπω

της θάλασσας αλάφριο κύμα

μονιάς αητός των πέτρινων κορφών

απ΄τα ψηλά εσένα κοίταζα

ήμουν εκεί πριχού να γεννηθώ

λεύθερος κι ασχημάτιστος

του αιώνειου συντρόφι

ένας απλός αναστεναγμός

που μέλλονταν τα χείλη σου να βάψει

ήμουν εκεί

χαρμόσυνος καμπάνας ήχος

ήμουν εκεί

ο απροσδιόριστος

AMORPHOUS

Before I entered the uterus

I was there

smoke of a fire slowly extinguishing

wind hitting your blue window

crack of your being, a tight grip

song of the funeral procession

before I took the shape of life

before I choose my name

I was there

scent of a red rose

the bird’s first flutter

before I entered the trap of flesh

the softest wave of the sea I was

lone eagle on rocky promontory

from high up watching over you

before I was born I was, shapeless

free companion of the infinite

a simple sigh destined

to scar your lips

There I was a joyous chime of a bell

there I was the indeterminable

Eleni Drakoulidou Μεγαλωσα φίλη μου....

 Χαραλαμπάκης Γιάννης 

Eleni Drakoulidou

Λίγα Λεπτά Διάβασμα και από εμένα.

Μεγαλωσα φίλη μου....

Μεγάλωσα και δεν με θυμώνει πια η προδοσία.

Συνήθισε η πλάτη μου τις μαχαιριές και μου παίρνει μόνο μια στιγμή να βγάλω το μαχαίρι και να καθαρίσω την πληγή.

Έμαθα με τα χρόνια πως ότι και να κάνω, το σημάδι θα μείνει και κάθε που θα σηκώνει αέρα θα με πονά.

Μεγάλωσα φίλη..

Μεγάλωσα και δεν με θυμώνουν πια οι περαστικοί από τη ζωή μου.

Τους φιλεύω τα καλύτερα γλυκά μου, τους δίνω νερό να ξεδιψάσουν, και μετά ανοίγω την πόρτα για να μπορούν να φύγουν ανενόχλητοι.

Έμαθα με τα χρόνια πως ότι και να κάνω, ο άπληστος, δεν θα αλλάξει.

Μεγάλωσα φίλη..

Κι έμαθα πως οι άνθρωποι δεν σου συγχωρούν το να μπορείς να τους βοηθήσεις.

Δεν σου συγχωρούν το να μην τους έχεις ανάγκη, να μην τους ζητήσεις τίποτα.

Δεν σου συγχωρούν το να στέκεσαι απέναντί τους και να τους κοιτάς στα μάτια.

Δεν σου συγχωρούν το να έχεις πέσει ξανά και ξανά και ξανά και κάθε φορά να ξανασηκώνεσαι και να στέκεσαι όρθιος μπροστά τους.

Δεν σου συγχωρούν την γεναιοδωρία, οι τσιγκούνικες ψυχές.

Μεγάλωσα φίλη..

Κι έμαθα πως την οικογένεια, δεν την ορίζουν οι δεσμοί αίματος.

Οικογένεια είναι οι άνθρωποι που επιλέγεις να μείνουν όταν η πόρτα σου κλείσει.

Όταν βρεθείς στο πάτωμα.

Είναι εκείνοι που δεν θα σε βάλουν σε κανένα κουτάκι και θα σε αποδεχτούν χωρίς όρους κι όρια.

Μεγάλωσα φίλη..

Κι έμαθα πως την ζωή την ορίζουν οι παρουσίες και την στοιχειώνουν οι απουσίες.

Μεγάλωσα φίλη..

Και το ταξίδι μου το θέλω μόνο με εκείνους που σιγοτραγουδάμε στον ίδιο ρυθμό κι ας είμαστε φάλτσοι..

Με εκείνους που τα πρωινά της Κυριακής μας βρίσκουν στη θάλασσα..

Με εκείνους που δεν χρειάζεται να κρύψω τα δάκρυά μου και να βάλω λέξεις στις σιωπές μου για να μην τρομάξουν.

Με εκείνους που είδαν την χειρότερη πλευρά μου κι έμειναν γιατί ήξεραν πως είναι μια στιγμή..

Με εκείνους που γουστάρει η ψυχή μου κι απορρίπτει το μυαλό μου.

Μεγάλωσα φίλη μου..

Κι αν δεν είναι έρωτας, δεν θέλω να είναι τίποτα.

Κι αν δεν είναι αγάπη, δεν θέλω να είναι τίποτα.

Κι αν δεν είναι πίστη, δεν θέλω να είναι τίποτα.

Γιατί από το περίπου, προτιμώ το τίποτα..

Μεγάλωσα φίλη μου κι όχι στα χρόνια.

Μεγάλωσα μέσα από τις απώλειες.

Μεγάλωσα μέσα από τις λέξεις που δεν μπορώ πια να αρθρώσω..

Μεγάλωσα μέσα από την φυγή του..

Μεγάλωσα και τώρα πια, έκανα το λύκο κολλητό μου κι έστειλα στο καλό τους τις κοκκινοσκουφίτσες..

Και τώρα στέκω εδώ.

Σημαδεμένη, αλλά όρθια.

Δεν χαρίζομαι, δεν δίνομαι, δεν παραδίνομαι.

Μπορείς μόνο να με κερδίσεις.. ή τίποτα

Χαραλαμπάκης Γιάννης.  · 

Γίνετε μέλος

Eleni Drakoulidou  · 11 ώρ.  · 

Μίκης Θεοδωράκης (Ορχηστρικά) 2ο μέρος

Εδώ σωπαίνουν τα πουλιά Ταμένος Θεοδωράκης στίχοι

Η Γιοβάννα ενώπιον του Μίκη Θεοδωράκη

Ήσουν Μπαξές ~ Μίκης Θεοδωράκης

Το ναυάγιο ~ Πέτρος Πανδής, Μίκης Θεοδωράκης

Πέτρος Πανδής - " Με βρήκε πάλι η ερημιά "

Μαργαρίτα Ζορμπαλά - Τώρα που πεθαίνουν τα λουλούδια - Official Audio Re...

Στίχοι: Κώστας Χατζόπουλος Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης Τώρα που πεθαίνουν τα λουλούδια τώρα που σωπαίνουν τα πουλιά μου `μείναν στα χείλη τα τραγούδια ξεχασμένη αγάπη μου παλιά. Χώρισαν οι δρόμοι μας μιαν ώρα φορτωμένοι σύγνεφα βαριά μες στους παγωμένους δρόμους τώρα βάσανο η ζωή μας και καπνιά. Τώρα περιμένουμε το θάμα πίσω από το τζάμι το θολό η κάμαρή μας μοιάζει μ’ ένα κλάμα φυτεμένο μέσα μας πνιχτό. Οι δρόμοι μας χωρίσανε για πάντα μη με περιμένεις στη γωνιά η άνοιξη μονάχα για τους άλλους βάσανο η ζωή μας και καπνιά.

Μίκης Θεοδωράκης ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ Μαρία Φαραντούρη

Ποίηση: Κώστας Χατζόπουλος Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης Ερμηνεία : Μαρία Φαραντούρη Δίσκος: "Πρώτα Τραγούδια" 2005 Άσε το Φθινόπωρο γύρω σου να στρώσει τ' άνθη τα στερνά. Μια ζωή πεθαίνει μια πνοή περνά. Πάντα σε προσμένει μια άνοιξη ξανά. Άσε το Φθινόπωρο γύρω σου να απλώσει μια στερνή ευωδιά. Μια χαρά χαμένη μέσα στην καρδιά. Πάντα σε προσμένει μια άνοιξη ξανά.

Ζωή Δικταίου-Παλαιοκαστρίτσα,

 

Κλείνεις τα μάτια, μα όχι από κούραση. Μυήσαι στο στοχασμό. Αναρωτιέσαι, αν το νησί των Φαιάκων συνιστά όντως όνειρο, αν αφορά σ’ έναν κόσμο που βρίσκεται στα όρια φαντασίας και πραγματικότητας, αν στη σύγχρονη Σχερία κατοικούν κοινοί θνητοί που καταφέρνουν και συναναστρέφονται όμως τόσο άνετα με τους θεούς. Το βλέπεις άλλωστε, έχουν τον ίδιο πλούτο, λιόδεντρα και θάλασσα, αμπέλια και περιβόλια, έχουν και ειρήνη, απόλυτη ηρεμία και ευτυχία, και δεν αποκλείεται τα πλοία τους, να ταξιδεύουν ακόμη με τρόπο μαγικό.

Κέρκυρα - σμίλη ψυχής Παλαιοκαστρίτσα

Ναι, η Κέρκυρα είναι τόπος μαγικός!

Ένας μοναδικός παράδεισος έκστασης. Ένα νησί γεμάτο περιγράμματα αρχαίων οικουμενικών ιδεών χωρίς εξόριστα άστρα. Εδώ το παρελθόν σου αποκτά άλλες διαστάσεις και ο έρωτας κληματίδα ανθισμένη ανεβαίνει ουρανούς, μέχρι ν’ ανάψουν τα σκοτάδια, μέχρι μια μυρωδιά στο απόβροχο να σου ανοίξει καινούριο χάρτη.

Στην Κέρκυρα οι προδομένες μέρες σού κοστίζουν ελάχιστα.

ATEXNOS.GR

Παλαιοκαστρίτσα, παρτιτούρα άγραφη η θάλασσα - Ατέχνως

Αλέξανδρος Βαναργιώτης- Ξενόκριτος

Ο Ξενόκριτος ο Ρόδιος ήταν αρχαίος Έλληνας επιγραμματοποιός από τη Ρόδο από τον οποίο διασώζονται δυο επιγράμματα στην Ελληνική Ανθολογία. Έζησε μεταξύ του 3ου αιώνα π.Χ. και 1ου αιώνα μ.Χ, άγνωστο όμως πότε ακριβώς.

χαῖταί σου στάζουσιν ἔθ᾽ ἁλμυρά, δύσμορε κούρη,

ναυηγέ, φθιμένης εἰν ἁλί, Λυσιδίκη.

ἦ γάρ, ὀρινομένου πόντου, δείσασα θαλάσσης

ὕβριν ὑπὲρ κοίλου δούρατος ἐξέπεσες.

καὶ σὸν μὲν φωνεῖ τάφος οὔνομα, καὶ χθόνα Κύμην,

ὀστέα δὲ ψυχρῷ κλύζετ᾽ ἐπ᾽ αἰγιαλῷ,

πικρὸν Ἀριστομάχῳ γενέτῃ κακόν, ὅς σε κομίζων

ἐς γάμον, οὔτε κόρην ἤγαγεν οὔτε νέκυν.

Π.Α. 7.291

Απόδοση

Τα λυτά σου μαλλιά σταλάζουν ακόμα αλμύρα, καημένο κορίτσι,

Λυσιδίκη, που ναυάγησες και χάθηκες στα πέλαγα.

Λυσσούσ’ η τρικυμία κι εσύ την έτρεμες τη δύναμη της θάλασσας.

Από το πλοίο σ’ άρπαξε το κύμα.

Κι ενώ ο τάφος τ’ όνομά σου μαρτυρεί και την πατρίδα σου την Κύμη,

σε κάποια κρύα ακτή η θάλασσα ξεπλένει τα οστά σου.

Σε πήγαιν’ ο γονιός σου ο Αριστόμαχος για γάμο,

μα ούτε την κόρη έδωσε ούτε και τη σορό της.

Πικρή τον βρήκε συμφορά.

Αλέξανδρος Βαναργιώτης

Αλέξανδρος Βαναργιώτης · ΑΝΩΝΥΜΟΣ

Αλέξανδρος Βαναργιώτης

γαῖα φίλη, τὸν πρέσβυν Ἀμύντιχον ἔνθεο κόλποις,

πολλῶν μνησαμένη τῶν ἐπὶ σοὶ καμάτων.

καὶ γὰρ ἀεὶ πρέμνον σοι ἐνεστήριξεν ἐλαίης

πολλάκις, καὶ Βρομίου κλήμασιν ἠγλάϊσεν,

καὶ Δηοῦς ἔπλησε, καὶ ὕδατος αὔλακας ἕλκων

θῆκε μὲν εὐλάχανον, θῆκε δ᾽ ὀπωροφόρον.

ἀνθ᾽ ὧν σὺ πρηεῖα κατὰ κροτάφου πολιοῖο

κεῖσο, καὶ εἰαρινὰς ἀνθοκόμει βοτάνας.

Π.Α.7.321

Απόδοση

Αγαπημένη γη,

τον γέροντα Αμύντιχο δέξου στην αγκαλιά σου.

Πόσο για σένα μόχθησε βάλε στον νου καλά.

Γιατί φύτευε λιόδεντρα πάνω σου τόσα χρόνια,

σε στόλιζε με κλήματα του Διόνυσου πολλά.

Απ’ άκρη σ’ άκρη φρόντιζε ν’ ανθίζουν τα σιτάρια

κι αυλάκια σκάβοντας νερού σ’ έκανε καρπερή.

Σε πλούτισε με λάχανα. Για όλ' αυτά κι εσύ:

Σκέπασε τώρα απαλά τους γκρίζους του κροτάφους

κι άφησε να φυτρώσουνε της άνοιξης ανθοί.

Αλέξανδρος Βαναργιώτης

9191

24 σχόλια

Μου αρέσει!

Σχόλιο

Κοινοποίηση

Αλέξανδρος Βαναργιώτης-Ανύτης

 Αλέξανδρος Βαναργιώτης

Για την Ανύτη δεν γνωρίζουμε πολλά. Παραμένει άγνωστη η οικογένειά της, το πρόγραμμα της Σχολής που φέρεται ότι διηύθυνε και ο ακριβής χρόνος γέννησης και θανάτου. Πρόκειται μάλλον για την Ανύτη από την Τεγέα ποιήτρια και επιγραμματοποιό με αρκετούς θαυμαστές και μαθητές – μεταξύ των οποίων τον Λεωνίδα απ’ τον Τάραντα. Ο Αντίπατρος ο Θεσσαλονικεύς (1ος αι. π.Χ.) την κατατάσσει μεταξύ των εννέα μεγαλύτερων ποιητριών της αρχαιότητας. Την ίδια περίπου εποχή (το 80 π.Χ.) ο Μελέαγρος από τα Γάδαρα της Συρίας γνώριζε τα ποιήματα της Ανύτης και περιέλαβε κάποια από αυτά στην Ανθολογία του (παρομοιάζοντάς τα με κρίνα).

παρθένον Ἀντιβίαν κατοδύρομαι, ἇς ἐπὶ πολλοὶ

νυμφίοι ἱέμενοι πατρὸς ἵκοντο δόμον,

κάλλευς καὶ πινυτᾶτος ἀνὰ κλέος: ἀλλ᾽ ἐπὶ πάντων

ἐλπίδας οὐλομένα Μοῖρ᾽ ἐκύλισε πρόσω.

Π.Α.7.490

Απόδοση

Την Αντιβία κλαίω.

Ήταν κορίτσι της παντρειάς.

Πολλοί οι υποψήφιοι γαμπροί

που την ποθούσαν.

Στο πατρικό κατέφθαναν το σπίτι

από τις φήμες π’ άκουγαν

για ομορφιά και γνώση.

Μοίρα όμως θανάσιμη

όλων τις προσδοκίες

με μιας τις εξανέμισε.

Αλέξανδρος Βαναργιώτης