ΠΟΙΗΣΗ-ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ

Κυριακή 3 Δεκεμβρίου 2017

Υπεραστικοί Δεκέμβρης 2013

Τη φώτισαν, τη στόλισαν, φτιασιδωμένη, βαθιά κρυμμένη, να πονά.
Χωρίς φωνή, μόνο σιωπή, πληγές σπαρμένη, χρόνια προσμένει, ξαγρυπνά.

H Αθήνα πληγωμένη τους στολισμούς πετά,
τη φορεσιά της σκίζει, τη γύμνια της κοιτά.
«Αφήστε με», ουρλιάζει, «δεν έχω εγώ γιορτή,
τούτη η μάσκα στάζει ξεφτίλα και ντροπή».

Σιχάθηκε, τινάχτηκε. Βαθιές ρυτίδες στάξαν ελπίδες σα θεριά.
Νικήθηκε, μ' αρνήθηκε μασκαρεμένη, ευχές δεμένη, να γερνά.

Τα χέρια της ανοίγει, τραντάζεται η γη.
Στην αγκαλιά της κλείνει της φτώχειας τη σιωπή,
φιλάνθρωπες κυρίες σαν σέρνουν τη γιορτή,
με χνώτο ποτισμένο του αίματος οσμή.
Το κρύο που ακονίζει τα δόντια του ξανά,
τις χαρτονένιες κρύπτες των άστεγων τρυπά.
Γέροντες στα σκουπίδια ψωμί αναζητούν,
τα τρωκτικά στα ρείθρα μ' ελπίδα τους κοιτούν.
Ζητιάνοι πεταμένοι στων δρόμων τη βουή,
νέφη αιθαλομίχλης σκεπάζουν την πληγή.
Ξεκλείδωτες ταράτσες, φριχτοί φωταγωγοί,
σκοινιά θηλιές πασχίζουν κι οι κρόταφοι στιλπνοί.
Ρακένδυτοι εργάτες βορά σε αφεντικά
που μαύρη οχιά σαν θρέφουν, στα μάτια τα κοιτά.
Στρατόπεδα χωνεύουν ζωές μεταναστών,
η σβάστικα ανασαίνει στη μήτρα των αστών.
Κυλά στη Δηλιγιάννη σαπίλα και βρωμιά,
η αυγή γίνεται νύχτα, σκοτάδι και σκουριά.
Απ' τα έγκατα της Μέρλιν ξεχύνονται ρωγμές,
την Μπουμπουλίνας σκίζουν γερόντισσες κραυγές.

Χωρίς σιωπή, μόνο φωνή. Στη νύχτα δίνη που ξαναδίνει το σκοπό.
Φως έσταξε, σαν έψαξε της πάλης χνάρια, λαού, σημάδια, ζωντανού.

Τα χέρια της ανοίγει, τραντάζεται η γη.
Στην αγκαλιά της κλείνει της φτώχειας την οργή.
Ουλές κόκκινης μνήμης στους δρόμους της μετρά,
καίγοντας τα στολίδια, στην πλάτη της καρφιά.
Τις τρύπες απ' τις σφαίρες στους τοίχους ψηλαφεί,
συνθήματα από αίμα στο στήθος της ζωή.
Δεν μάτωσε από φόβο κι όρκο παλιό κρατά,
γυμνή από φτιασίδια να ορμήσει στη φωτιά.

Ξημέρωσε, μάς ένωσε. Βαριανασαίνει και περιμένει τη φωτιά.

Υπεραστικοί
Δεκέμβρης 2013

Πέμπτη 30 Νοεμβρίου 2017

Δρομολόγιο - Ορφέας Περίδης

Τρίτη 28 Νοεμβρίου 2017

«Χρειαζόμαστε συνθέτες, παρά καθοδηγητές» Επίτιμος διδάκτορας του ΑΠΘ ο Διονύσης Σαββόπουλος

Ο Costas Tsiantis κοινοποίησε ένα σύνδεσμο.

Μόλις τώρα

Επίτιμος διδάκτορας του ΑΠΘ ο Διονύσης Σαββόπουλος

«Να γίνουμε μοντέρνοι, να πάμε μπροστά, χωρίς να χάσουμε την ψυχή μας» είναι ο συλλογικός πόθος, αλλά και «η δυσκολία μας σε αυτήν τη χώρα»,...

TANEA.GR

ΤΟ ΠΟΡΤΡΑΙΤΟ ΜΙΑΣ ΚΥΡΙΑΣ του ΤΟΜΑΣ ΣΤΕΡΝΣ ΕΛΙΟΤ

Manolis Aligizakis

23 ώρες

ΤΟ ΠΟΡΤΡΑΙΤΟ ΜΙΑΣ ΚΥΡΙΑΣ του ΤΟΜΑΣ ΣΤΕΡΝΣ ΕΛΙΟΤ

ΙΙ

Και τώρα που σνθίζουν οι κρίνοι
έχει ένα βάζο μα κρίνους στο δωμάτιο της
και συστρέφει το δάχτυλο της καθώς μιλεί
Ω, φίλε μου δεν ξέρεις, δεν ξέρεις
τί είναι η ζωή, εσύ που την κρατάς στα χέρια σου
(αργά αργά μετατοπίζοντας τους κρίνους)
Την αφήνεις να κυλήσει μακριά σου
κι η νειότη είναι σκληρή, δεν μετανιώνει
και χαμογελά σε κάθε τι που δεν μπορεί να δει.
Χαμογελώ φυσικά
και συνεχίζω να πίνω το τσάι μου.
Κι όμως μ’ αυτά τα ηλιοβασιλέματα του Απρίλη,
για κάποιο λόγο ανακαλώ την πεθαμένη μου ζωή
και το Παρίσι την άνοιξη
νιώθω απόλυτη ευφωρία, και βρίσκω τον κόσμο
να `ναι τελικά ωραίος και γεμάτος νειάτα.

Η φωνή γίνεται ξαφνικά επίμονη
σαν παράτονο βιολί στο Αυγουστιάτικο απόγευμα.
Είμαι σίγουρος πως πάντα καταλαβαίνεις
τα αισθήματα μου, σίγουρος πως νιώθεις
και πάνω απ’ το μεγάλο κόλπο μου απλώνεις το χέρι.

Είσαι αθάνατη, δεν έχεις Αχίλλεια φτέρνα
θα συνεχίσεις για καιρό κι όταν θα έχεις πια επιζήσει
θα πεις: σ’ αυτό το σημείο πολλοί έχουν αποτύχει,
αλλά τί να `χω φίλε μου, τί να `χω να σου δώσω
τί μπορεί να πάρεις από `μένα;
Μόνο τη φιλία μου και την συμπάθεια
κάποιου που έχει σχεδόν φτάσει στο τέλος του δρόμου του.

Εδώ θα μείνω και θα σερβίρω τσάι στους φίλους...

Παίρνω το καπέλο μου: πώς να προσθέσω κάτι
σ’ αυτά που μου έχει πει;
Το πρωί θα με δείτε στο πάρκο
να διαβάζω τα κόμικς και τη σελίδα των σπορτς.
Ιδιαίτερα θα υπογραμμίσω
ότι μια αγγλίδα κόμησα ανεβαίνει στη σκηνή.
Ένας Έλληνας δολοφονήθηκε στη χοροεσπερίδα των Πολωνών.
άλλος ένας πτωχευμένος τραπεζίτης ομολόγησε.
Διατηρώ τον τρόπο μου
παραμένω αυτοκυρίαρχος
εκτός όταν στο δρόμο, ένα πιάνο κουρασμένο και μηχανικό
ξαναπαίζει ένα παλιό πολυπαιγμένο τραγούδι
και με την ευωδία των υάκυνθων στον κήπο
ανακαλώντας πράγματα που άλλοι έχουν πεθυμήσει.
Είναι λογικές αυτές οι ιδέες ή όχι;

PORTRAIT OF A LADY by T S ELIOT
II
Now that lilacs are in bloom
She has a bowl of lilacs in her room
And twists one in her fingers while she talks.
"Ah, my friend, you do not know, you do not know
What life is, you who hold it in your hands";
(Slowly twisting the lilac stalks)
"You let it flow from you, you let it flow,
And youth is cruel, and has no remorse
And smiles at situations which it cannot see."
I smile, of course,
And go on drinking tea.
"Yet with these April sunsets, that somehow recall
My buried life, and Paris in the Spring,
I feel immeasurably at peace, and find the world
To be wonderful and youthful, after all."

The voice returns like the insistent out-of-tune
Of a broken violin on an August afternoon:
"I am always sure that you understand
My feelings, always sure that you feel,
Sure that across the gulf you reach your hand.

You are invulnerable, you have no Achilles' heel.
You will go on, and when you have prevailed
You can say: at this point many a one has failed.

But what have I, but what have I, my friend,
To give you, what can you receive from me?
Only the friendship and the sympathy
Of one about to reach her journey's end.

I shall sit here, serving tea to friends ...."

I take my hat: how can I make a cowardly amends
For what she has said to me?
You will see me any morning in the park
Reading the comics and the sporting page.
Particularly I remark.
An English countess goes upon the stage.
A Greek was murdered at a Polish dance,
Another bank defaulter has confessed.
I keep my countenance,
I remain self-possessed
Except when a street-piano, mechanical and tired
Reiterates some worn-out common song
With the smell of hyacinths across the garden
Recalling things that other people have desired.
Are these ideas right or wrong?

~ Μετάφραση Μανώλη Αλυγιζάκη//Translated by MANOLIS ALIGIZAKIS